Ζουράρις: Απατηλή προσπάθεια παραπλάνησης και πατερναλισμού της κοινής γνώμης από την Κυβέρνηση για την πολύκροτη Οικονομική κρίση

Aποκλειστική συνέντευξη του Κ. Ζουράρι στο Χάρη Κατσιβαρδά για τον «ΤΥΠΟ ΠΡΟΑΣΤΕΙΩΝ».

«Απατηλή προσπάθεια παραπλάνησης και πατερναλισμού της κοινής γνώμης από την Κυβέρνηση για την πολύκροτη Οικονομική κρίση, καταρρέει η φενάκη περί μονόδρομου για την επαχθή υπαγωγή μας στο Δ.Ν.Τ»

Ποια θα έπρεπε να είναι η συμπεριφορά της Ελλάδας για την αντιμετώπιση της κρίσης όπως εκδηλώθηκε αυτή;

      Η Ελλάδα έπρεπε από καιρό, τουλάχιστον από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, να είχε διαμορφώσει ένα ταμείο «Κυριαρχικού Χρέους» και να κάνει αυτό που έκανε η Ιαπωνία και ακολούθως η Ισλανδία, δηλαδή τον επαναπατρισμό του χρέους.

      Αυτή τη στιγμή η Ιαπωνία, είναι η τρίτη οικονομία στον πλανήτη. Έχει υπερδιπλάσιο δημόσιο χρέος από την Ελλάδα και άνω του διπλασίου επίσης, σχεδόν τριπλάσιο του ιδιωτικού της χρέους, δηλαδή είναι περίπου στα 210 με 220 δις ευρώ το δημόσιο της και άλλα 200 περίπου το ιδιωτικό της. Η Ελλάς έχει 114 δημόσιο και 75 των ιδιωτών. Έχουμε ακούσει καθόλου όχληση, εις βάρος, της Ιαπωνίας, από τις λεγόμενες αγορές; Αυτό, διότι το 95% του δημοσίου και ιδιωτικού χρέους της Ιαπωνίας το κατέχουν ιδιώτες Ιάπωνες. Άρα μιλάμε, σε κάθε περίπτωση, για επαναπατρισμό χρέους, δηλαδή για εθνική προέλευση του δανειστή. Το σύνολο των ασφαλιστικών ταμείων και το σύνολο του κρατικού τομέος των ΔΕΚΟ, και των, κρατικώς, ελεγχομένων τραπεζών, δανείζουν το Ιαπωνικό δημόσιο, με αποτέλεσμα να δανείζονται, όχι σε ληστρικούς όρους, λαβάνοντας υπόψιν επίσης, ότι και τα τοκοχρεολύσια κλιμακώνονται σε βάθος χρόνου, τρεις με πέντε ή δέκα φορές μεγαλύτερο, από τον εκβιασμό που υφίσταται η Ελλάς.

      Κατά τούτο, ανά πάσα στιγμή το δημόσιο με τον κυρίαρχο δανειστή λαό, μέσω των ταμείων, αναδιαπραγματεύεται, τις προθεσμίες αποπληρωμής, όπως και των τόκων και των τοκοχρολυσίων καθώς εν τέλει και του τελικού κεφαλαίου, με αποτέλεσμα να έχει μια υποδειγματική σταθερότητα και συνεχή ροή για τις επενδύσεις και την ανάπτυξη.

      Στα καθ’ημάς, η Ελλάς έχει δύο ημικρατικούς τραπεζικούς φορείς και έναν πλήρη κρατικό φορέα, δηλαδή το εθνικό ταμιευτήριο κατά 100/% που ανήκει στο δημόσιο, η εθνική τράπεζα κατά 50% καθώς και η αγροτική περίπου το ίδιο, μα ούτως η άλλως σε αυτές τις δύο τράπεζες το ελληνικό δημόσιο έχει τη δυνατότητα της μειοψηφίας να παγώνει αποφάσεις οι οποίες δεν της είναι αρεστές και κατά τη διάρκεια της μεταβιβάσεως των κυριαρχικών ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων του ελληνικού δημοσίου. Τούτο εξάλλου, ήταν η ρήτρα του κράτους ως μειοψηφία με τα αποθεματικά τα οποία κάθε χρόνο ανανεώνονται από τις εισφορές μας.

      Τα ταμεία θα μπορούσαν, να δίνουν γύρω στα 25 με 30 δις ευρώ κάθε χρόνο, με άλλο ένα αποθεματικό των 25-50 των τριών ημικρατικών ή κρατικών τραπεζικών συστημάτων, θα μπορούσαν να έχουν μια δυνατότητα ρευστού άρα και ευελιξίας ως προς την αντιμετώπιση των πιεστικών δανειακών αναγκών του Ελληνικού Δημοσίου, της τάξεως των 70-80 δις ευρώ κάθε χρόνο. Τούτο δεν έγινε καθότι, συμφώνως με την άποψη των οικονομολόγων και εμπειρογνωμόνων, υπέστη τον εκβιασμό, του εδώ τραπεζικού συστήματος το οποίο, εν πολλοίς, ελέγχεται από τις Γερμανικές και τις Γαλλικές τράπεζες, οι οποίες ήθελαν αφενός μεν, να εξακολουθούν τα ληστρικά τοκοχρεολύσια εις βάρος του Ελληνικού Δημοσίου, δηλαδή δάνεια με 6-7% προς το δημόσιο και δάνεια 16 με 18 % προς τον εκάστοτε πολίτη και 12-15% τόκο στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις με ενυπόθηκη επιβάρυνση των περιουσιακών στοιχείων και αφετέρου δε, ταυτοχρόνως, να μη δέχονται έλεγχο.

      Δεν είναι δυνατόν το Ελληνικό δημόσιο, να έχει δανείσει, επί κυβέρνηση Καραμανλή, προς ενάμιση έτους, 29 δις ευρώ, στο Τραπεζικό σύστημα και 10 δις που πήραν από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Αντασφαλίσεως, ήτοι 30 δις αθροιστικώς, χωρίς καμία δυνατότητα ελέγχου της ροής, του χρήματος αυτού. Ωστόσο, για την ενδυνάμωση της τοπικής οικονομίας, θα έπρεπε να εγκατασταθούν επίτροποι στις τράπεζες, οι οποίοι πήραν δημόσιο χρήμα, όπως συνέβη στην Αγγλία, Γαλλία, καθώς και στις Η.Π.Α με τον Ομπάμα.

      Επιπλέον μετετέθη το βάρος από τον αποτυχόντα ιδιωτικό τομέα στο δημόσιο. Αυτό έγινε σε όλη την ευρωζώνη, από τη στιγμή την οποία δανείστηκε ο ιδιωτικός τομέας από μια ουσιαστικά προσβολή στο μάλλον εις βάρος του δημοσίου. Οι λαοί ευρωπαϊκοί εδάνεισαν τον αποτυχόντα κερδοσκοπικό ιδιωτικό τομέα ενώ ξαφνικά, στην Ελλάδα, γίνεται επίθεση εναντίον του κεντρικού δημοσίου τομέος, διότι έχει αυξήσει πάρα πολύ το χρέος και η λύση η οποία επιβάλλεται είναι να καταργήσουμε τις συντάξεις, να σφίξουμε τα ζωνάρια, δηλαδή μέτρα της φτωχολογιάς. Ούτως ή άλλως αυτή τη στιγμή με το 40% που έχει υποστεί μείωση η αγοραστική δύναμη του 50% του Ελληνικού λαού έχει υποτιμηθεί το κυκλοφορούν ευρώ κατά 40% εκείνων που έχουν πληγεί στην αγοραστική τους δύναμη κατ’αντιστοχία κατά 40%.

      Άρα για ποιο λόγο θριαμαβολογούν, ότι απεφεύχθη η υποτίμηση, κατ’ουσίαν καθόλου δε γλιτώσαμε την υποτίμηση, όχι με τη μορφή της αύξησης των προϊόντων στα οποία επιβλήθηκαν φόροι, αλλά με την αυτόματη μείωση κατά 40% της αγοραστικής ικανότητας του 50% του αγοραστικού πληθυσμού για αυτό το τμήμα του μισού πληθυσμού έγινε υποτίμηση.

      Η λύση είναι ο επαναπατρισμός του δημόσιου χρέους και η διαμόρφωση ενός κυριαρχικού ταμείου. Ως εκ τούτου, κάθε χώρα ασχέτως ευρωζώνης η μη, θα έπρεπε να δημιουργήσει ένα «Ταμείο Αντασφαλίσων», του κινδύνου καταρρεύσεως της ρευστότητας του ιδιωτικού τραπεζικού τομέος, ώστε για να μην ξαναπληρώσει το δημόσιο, την αποτυχία και το κερδοσκοπικό παραλήρημα των ιδιωτικών τραπεζών.

Υπάρχει τον ενδεχόμενο κήρυξης της Ελλάδος σε πτώχευση αν δεν επιτευχθούν οι σκοποί την ΔΝΤ;

      Η άποψη που άκουγεται, από πολλούς εμπειρογνώμονες και επαΐοντες, είναι ότι, η χώρα ευρίσκεται ήδη σε έρπουσα πτώχευση και κυρίως η μελλοντική προβολή προς το άπειρον, της συνεχούς αποπληρώσεως των τοκοχρεολυσίων, σημαίνει πως η χώρα ευρίσκεται σε πτωχευτική διαδικασία, χωρίς να έχει καν τα ευεργετήματα της πτωχεύσεως, ήτοι την παύση ή την αναστολή ή την αναδιαπραγμάτευση του χρέους. Πιστεύω ότι, επειδή θα επιδεινωθεί η κατάσταση, μέσα στο χειμώνα, η Ελλάς θα υποχρεωθεί να αναδιαπραγματευτεί τους όρους, που της επεβλήθησαν εντός της Ευρωζώνης, και αφορούν την είσπραξη από το Δ.Ν.Τ, ανά 15ήμερο, τμήματα των 120 δισσεκατομμυρίων ευρώ, που της έχουν αποδοθή συνολικά, για ενάμιση με δύο χρόνια, δεδομένου πως, τούτο δύναται να επιδράσει ως «γόνιμος» εκβιασμός και εκ του αποτελέσματος «επωφελεία» της Ευρωζώνης για να αναγκαστεί και η Ευρώπη ενόψει καθαιρέσεως του Ευρω-νομίσματός της, επιτέλους να ασκήσει παρεμβατισμό ισχυρότερο από τον ασθενή και εντελώς υποκείμενο στις επιταγές του ιδιωτικού ληστρικού τομέα.

      Όταν ο Τρισέ κάνει ακριβώς αντίθετα από εκείνα που πρέσβευε τα τελευταία δέκα χρόνια, δηλαδή τι έλεγε : 1)η κεντρική τράπεζα δεν αγοράζει κρατικά ομόλογα, παρά ταύτα, εδώ και 4 μήνες αγοράζει συνεχώς κρατικά ομόλογα όλων των κρατών της Ευρωζώνης 2) Δε θα εκδώσω χρήμα διότι η Κεντρική Τράπεζα δεν έχει δικαίωμα να εκδώσει χρήμα, όμως, εκδίδει τώρα εικονικό- πλασματικό χρήμα για να ενισχύσει τη ρευστότητα, παρόλο ότι, υπάρχει κίνδυνος πληθωρισμού, δηλαδή απεδέχθη ενδεχόμενες πληθωριστικές πιέσεις επειδή «έβαλε μπρος τη μηχανή» παραγωγής χρήματος για να διευκολύνει τη ρευστότητα, επομένως αυτό θα έπρεπε να το κάνει 10 χρόνια πριν, η Ευρωπαική Τράπεζα και η Ελλάς.

      Άρα, επαναπατρισμός του δημόσιου χρέους, σημαίνει πολιτική διαπραγμάτευση μαζί τους, δηλαδή ή όπως διαφαίνεται, να επαναδιαπραγματεύεται η Ελλάς με την Ευρωζώνη τις συνθήκες και τους όρους με τους οποίους δέχτηκε, άνευ όρων, να μετατρέψει την κυβέρνησή της, σε κατοχική κυβέρνηση και τους Υπουργούς σε μεταφραστές της Τρόικας και να επιμηκύνει σε βάθος χρόνου την αποπληρωμή, δεδομένου ότι και η Ευρώπη θα δεχτεί ότι ένα τμήμα του δημοσίου χρέους, το οποίο πρέπει να είναι της τάξεως του 50 ή 70% είναι αναγκαίο να διαγραφεί, όπως τούτο, έκανε η Ουκρανία το Πακιστάν, η Ισλανδία καθώς και το Μεξικό, σε συνομιλία με το Δ.Ν Τ, την Ευρωπαική Ένωση και με άλλους χρηματοδοτικούς οργανισμούς.

      Ως εκ τούτου, βάσει τα ανωτέρω και σε κάθε περίπτωση, η Ελλάς να διαμηνύσει ευθαρσώς ότι «δε θα πάρετε τα υπόλοιπα λεφτά» καθότι ούτως ή άλλως τα έχετε πάρει, ήδη, λόγω των κτηνωδών τοκοχρεολυσίων που μας έχετε επιβάλλει και επομένως, ήδη, αυτά που μας έχετε πάρει αθροιστικά, είναι, αρκούντως ικανοποιητικά, για την αποπλήρωση του κεφαλαίου, συν του γεγονότος, πως αυτή η ληστρική εκμετάλλευση, απάδει προδήλως, της αρχής της χρηστής τοκοφορίας που απαιτείται να διέπει την παρούσα σχέση με το Δ.Ν.Τ.

Διαβλέπετε κοινωνική αναταραχή εφεξής, ως αντίδραση στα επαχθή οικονομικά μέτρα, από τον κόσμο ο οποίος, πράγματι, παρακολουθεί αποσβολωμένος την καταιγιστική εξέλιξη των τεκταινομένων. Πιθανή κοινωνική ανάφλεξη θα κλυδωνίσει συθεμέλως το υπάρχον παραπαίον πολιτικό σύστημα;

      Ηδη ο ελληνικός λαός στο σύνολό του, εδώ και έξι (6) μήνες, μα ειδικότερα το 40% το οποίο επλήγη ευθέως από την κρίση, το οποίο, καίτοι, αποτελεί, εκ των ών ούκ άνευ, το οικονομικά ασθενέστερο και πενόμενο εκείνο στρώμα, του (Ελληνικού λαού), δείχνει μια εκπληκτική πολιτική ωριμότητα και με την ηπία στάση του, βοηθάει κατ’ουσίαν τη σημερινή κυβέρνηση. Εντούτοις, εν προκειμένω, το αντικειμενικό στοιχείο της ανοχής, έγκειται προφανώς, στο ότι «τρώμε» ακόμα από τα έτοιμα της παραοικονομίας, τα οποία είναι το 30 με 40% του Α.Ε.Π, μολονότι πως αυτά, εν γνώσει μας, νομοτελειακώς θα εκμηδενιστούν από το χειμώνα.

      Ως εκ τούτου, η παρούσα Ελληνική Κυβέρνηση πρέπει να προλάβει τα γεγονότα, να επιδιώξει αναδιάταξη της κοινής προσπαθείας, λ.χ με διεύρυνση του Κυβερνητικού σχήματος, ζητώντας μεταξύ άλλων όπως και από το καταρρέον «δι-συμμοριακό» υπάρχον πολιτικό σύστημα, τη συμμετοχή «έγκυρων» προσωπικοτήτων που απολαμβάνουν της έξωθεν καλής μαρτυρίας, συμπεριλαμβανομένης και της Αριστεράς στην κοινή αυτή προσπάθεια διαχείρισεως της κρίσης.

      Σε καμία περίπτωση το Λ.Α.Ο.Σ δεν επαρκεί, όπως συμβαίνει σήμερα, τουναντίον, συνιστά μια καθόλα αναξιόπιστη κυβερνητική οιονεί διεύρυνση.

      Επομένως, η σημερινή κυβέρνηση πρέπει να αποταθεί στην Αριστοτελική κοινωνία των πολιτών και να εύρει πολίτες οι οποίες έχουν, κατά το μάλλον ή ήττον, εγνωσμένη αφθαρσία να αναλάβουν καίριους τομείς, όχι κατ’ανάγκη συναφής με την οικονομία.

      Είναι επιτακτική ανάγκη, να επιδειχθεί η δέουσα βαρύτητα στον πολιτισμό προσηκόντως. Εννοώ πως ένας ιχθυέμπορος δεν μπορεί να είναι Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού, αυτή η ανεκδιήγητη χυδαιότης που τελείται για αμιγώς οικονομίστικους λόγους, πρέπει αυτόχρημα να αρθεί.

      Ένας ιχθυέμπορος όμως, βεβαίως δύναται να είναι Υπουργός Πολιτισμού, εάν έχει αποδείξει, εν τοις πράγμασι και δια της τεκμηριώσεως, π.χ έχοντας γράψει 3.500 με 5000 χιλιάδες σελίδες για τον Ελληνικό Πολιτισμό, ανεξαρτήτως της ιχθυεμπορικής δραστηριότητας.

      Τώρα, επειδή είσαι, απλώς, ιχθυέμπορος και τυγχάνεις «κολλητός» του ανεπαγγέλτου «Γιωργάκη» δεν αποτελεί ισχυρό επιχείρημα, όταν καλείσαι να διαχειριστείς τον Ελληνικό Πολιτισμό, ο οποίος εν σχέσει με τις Δυτικές κοινωνίες, λόγω πλούτου και βάθους στο χρόνο, θα έπρεπε να υπήρχαν 5 Υπουργοί στο σύνολό τους.

      Επίσης αυτή η χυδαία ενσωμάτωση του Τουρισμού, επειδή αποκλειστικά και μόνο «πουλάει», φερ’επείν, ο Κανών του Πολυκλήτου και ο έφηβος των Αντικηθύρων, είναι απαράδεκτη κατάσταση και πρέπει να διαχωριστούν εμφανώς. Άλλο πολιτισμός και άλλο τουρισμός.

      Εγώ προτείνω για Υπουργό Πολιτισμού, δύο πρόσωπα, αμφότεροι, εξίσου, λαμπροί διαχειριστές, τον Άγγελο το Δεληβοριά, τον επί χρόνια, διευθυντή στο Μουσείο Μπενάκη, ο οποίος έχει κάνει θαύματα καθώς επίσης και την πρώην Έφορο και Διευθύντρια του Βυζαντινού Μουσείου Θεσσαλονίκης, την κα. Αναστασία- Τασούλα- Τρούφα.

      Άρα σε κάθε περίπτωση, πρέπει να έχεις ασχοληθεί ενδελεχώς με τον Ελληνικό Πολιτισμό για να αναλάβεις την περίοπτη θέση του Υπουργείου Πολιτισμού. Σε κάθε περίπτωση απαιτούνται, 5000 χιλιάδες σελίδες, ή αντίστοιχη τεκμηρίωση, ότι έχω ασχοληθεί με τον Ελληνικό πολιτισμό, όπως να έχεις λαξεύσει 5000 τόνων μαρμάρων, να έχεις τραγουδήσει «το νύχτωσε χωρίς Φεγγάρι» με έναν τρόπο σπαρακτικό, να ξέρεις την ειδοποιό διαφορά, ανάμεσα, στο βαρύ πλάγιο του δευτέρου και στα τρία τέταρτα, να μπορείς να επισημάνεις ποια είναι η διαφορά στο Η-Λ της Ηλιάδος σχετικά με τα αναφερόμενα στην έριδα και στο απόσπασμα του Μακρυγιάννη, αναφορικά με τους καβγάδες για το εμφύλιο πόλεμο κτλ, άλλως πως θα κάνεις ελληνικό πολιτσιμό.Τώρα λοιπόν, που είμαστε μεταξύ μας και δε μας ακούει κανείς η διαφορά μεταξύ της Ηλιάδας και του Μακρυγιάννη είναι η ακόλουθη εξής : κ α μ ί α δ ι α φ ο ρ ά μεταξύ των. Αυτό όμως για να το πείς, πρέπει να ασχολείσαι 50 χρόνια με τη μελέτη και όχι να είσαι απλός ένας «κοσμικός ιχθυέμπορος».

      Επίσης επιτάσσεται εγώ να αναλάβω επικεφαλής των εκδόσεων των σχολικών βιβλίων, διότι έχει περισσέψει η «μαλακία» μαζί με άλλους δέκα που εγώ θα επιλέξω...

      Ωσαύτως, προτείνω ακόμη ως λυσσιτελές μέτρο, αυτό που έκανε η Αθηναϊκή Δημοκρατία το 377 Π.Χ. Η Πνύξ, ήτοι η Εκκλησία του Δήμου, κάνει μια απογραφή, για να διαπιστώσει ποιοι είναι οι 1200 πιο πλούσιοι Αθηναίοι στους 25.000 πολίτες, προερχόμενοι και από τις 10 υπάρχουσες φυλές. Έπειτα τους χωρίζει σε 20 συμμορίες, 2 για κάθε φυλή, απαρτιζόμενη (η κάθε μία συμμορία), από 60 των πλουσιοτέρων πολιτών. Εν συνεχεία, η ηγεμονική Εκκλησία του Δήμου, επιβάλλει στις προαναφερθείσες συμμορίες, υποχρέωση καταβολής έκτακτης εισφοράς, κατ’έτος και έκτακτο φόρο για τις έκτακτες πολεμικές ανάγκες. Κατ’ανάλογη εφαρμογή, του διεξοδικώς εκτεθέντος μέτρου, στο σήμερα, δοθέντος ότι, η χώρα βυθίζεται ένεκα του οικονομικού χρέους και του δημοσιονομικού ελλείμματος, το ελληνικό δημόσιο καλείται να οργανώσει του συμμορίτες- πλουσίους, τηρουμένων των αριθμητικών αναλογιών, για έκτακτη εισφορά προς άρση της οικονομικής κρίσης.

Αναδημοσίευση από τον Τύπο Προαστείων - Ημερομηνία δημοσίευσης: 29-06-10