Δημήτρης Νατσιός
Κρίση. Μικρή λέξη, δισύλλαβη, η οποία κρύβει στο κέλυφος της τρομακτική και τρομερή δύναμη. Οι περισσότεροι εννοούμε υλική κατάρρευση και οικονομική χρεοκοπία. Όμως μιας υλικής κατάρρευσης προηγείται μια πνευματική ήττα.
Η κρίση είναι πνευματική, ηττηθήκαμε κυρίως στο θέμα της Παιδείας, που κατάντησε στείρα και άγονη Εκπαίδευση. «Εκπαίδευση είναι να μαθαίνεις τα πράγματα. Παιδεία είναι να τα ερωτεύεσαι. Η πρώτη οδηγεί στο θάνατο του πνεύματος. Η δεύτερη οδηγεί στη ζωή του πνεύματος», γράφει ο Χρ. Μαλεβίτσης.
Η Παιδεία είναι ζωή, φως και «Φως Χριστού που φαίνει πάσι».
Όμως: «Από πολλά τώρα χρόνια γίνεται συστηματική προσπάθεια, διαρκώς αυξανόμενη, να πολεμηθεί η πίστη. Να βγει από τα ελληνικά σχολεία ο Χριστός. Να διαστρεβλωθεί η ιστορία μας. Να ευτελισθεί η σημασία των μεγάλων εορτών των Χριστουγέννων και του Πάσχα, που τόσο ζει ο λαός μας. Να παύσει η Ορθόδοξος Εκκλησία να επηρεάζει τη ζωή του Γένους μας, δηλαδή να παύσει η ψυχή του Γένους μας να ζωογονεί το είναι μας. Να μείνει ο λαός απροστάτευτος, έκθετος, αναιμικός, έτοιμη λεία και τροφή οποιουδήποτε αισθητού η νοητού θηρίου». (περιοδικό «Σύναξη», 10/1984). Αγιορείτες Πατέρες). Το σιωπηλό και ησύχιο Άγιον Όρος έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου από παλιά. Πλην εις μάτην. Ποιος ακούει τους καλόγερους...
Παιδεία είναι και γλώσσα που διαβάζουνε οι αγράμματοι κι αγιάζουνε. Η γλώσσα μας, φυλακτήριο των τιμαλφών αξιών του Γένους μας. Όμως: «Όλα γίνουνται στην Ελλάδα σα να μας κινεί ένα θανάσιμο μίσος για τη λαλιά μας. Το κακό είναι τόσο μεγάλο που μόνο σαν ένα φαινόμενο ομαδικής ψυχοπάθειας θα μπορούσε κανείς να το εξηγήσει. Ίσως, ποιός ξέρει, οι απωθήσεις που προκάλεσε μία δασκαλοκρατία πολλών αιώνων έπρεπε να καταλήξουν στις σημερινές μας νευρώσεις. Στα χρόνια μας, πρέπει να μην το ξεχνάμε, το ζήτημα δεν είναι πια αν θα γράφουμε καθαρεύουσα η δημοτική. Το τραγικό ζήτημα είναι αν θα γράφουμε η όχι ελληνικά, αν θα γράφουμε ελληνικά η ένα οποιονδήποτε ελληνόμορφο εσπεράντο. Δυστυχώς όλα γίνουνται σα να προτιμούμε το εσπεράντο. Σαν να θέλουμε να ξεκάνουμε με όλα τα μέσα τη γλώσσα μας». (Γ. Σεφέρης).
Παιδεία είναι και μνήμη: «Μνήμη του λαού μου σε λένε Πίνδο και σε λένε Άθω». (Ελύτης). Όμως: «Τέτοια κληρονομιά που μας έχει αφήσει ο Χριστός δεν έχουμε δικαίωμα να την εξαφανίσουμε στις μέρες μας. Θα δώσουμε λόγο στο Θεό. Εμείς, το μικρό αυτό έθνος, πιστέψαμε στον Μεσσία, μας δόθηκε η ευλογία να διαφωτίσουμε όλον τον κόσμο. Η Παλαιά Διαθήκη μεταφράσθηκε στην ελληνική γλώσσα εκατό χρόνια πριν από την έλευση του Χριστού. Οι πρώτοι Χριστιανοί τι τράβηξαν! Κινδύνευε συνέχεια η ζωή τους. Τώρα τι αδιαφορία υπάρχει!... ενώ ανώδυνα σήμερα, χωρίς να κινδυνεύει η ζωή μας μπορούμε να διαφωτίσουμε τα έθνη, να γινόμαστε πιο αδιάφοροι; Αν σήμερα έχουμε λιγάκι ειρήνη, ξέρεις τι έχουν τραβήξει οι παλιοί; Ξέρεις πόσοι θυσιάστηκαν; Τώρα τίποτε δεν θα είχαμε, αν δεν θυσιάζονταν εκείνοι. Και κάνω μία σύγκριση, πως τότε, ενώ κινδύνευε η ζωή τους, κρατούσαν τη πίστη τους, και πως τώρα, χωρίς καμμιά πίεση, όλα τα ισοπεδώνουν! Όσοι δεν έχουν χάσει την εθνική τους ελευθερία, δεν καταλαβαίνουν.
Τους λέω! Ο Θεός να φυλάξη να μην έρθουν οι βάρβαροι να μας ατιμάσουν! και μου λένε: Και τι θα πάθουμε; Ακούς κουβέντα; Άντε να λείψετε, χαμένοι άνθρωποι! Τέτοιοι είναι οι άνθρωποι σήμερα. Δώσ' τους χρήματα, αυτοκίνητο, και δεν νοιάζονται ούτε για την πίστη, ούτε για την τιμή, ούτε για την ελευθερία». (Γέροντας Πα'ί'σιος ο Αγιορείτης).
Παιδεία είναι και παράδοση που σημαίνει παραλαβή. Παράδοση σημαίνει συνέχεια. Είναι μία λαμπαδηφορία κατά την οποία η μια γενεά παίρνει την φλόγα από την προηγουμένη για να συνεχίσει την δική της πορεία μέχρι να την παραδώσει στην άλλη. Η λαμπάδα αυτή της παράδοσής μας έπεσε από τα χέρια μας όταν γίναμε κράτος, το λυμφατικό ελλαδικό κρατίδιο των «Μπαυαρέζων».
«Από το 1453 μέχρι σήμερα διαπιστώνουμε, ότι η παρουσία του Ελληνισμού στην ιστορία σημαδεύεται από μία παραδοξότητα.
Η δουλεία, παρά το καταθλιπτικό της βάρος, δεν επέφερε τη νέκρωσή του. Γιατί, όπως αποδείχτηκε, τον υπέταξε μόνο σωματικά. Οι ψυχές και το φρόνημα έμειναν αδούλωτα. Αντίθετα, η απελευθέρωση απέδειξε, ότι η ελευθερία μπορεί να φανεί καταστροφική, αν η ψυχή χάσει την αυτοσυνειδησία της και το φρόνημα αλλοτριωθεί.
Σε στιγμές συναισθηματικής έξαρσης από τη διαπίστωση αυτή σημείωνε ο στρατηγός Ι. Μακρυγιάννης στα Απομνημονεύματά του:
«Αν μας έλεγε κανένας αυτήνη τη λευτεριά, οπού γευόμαστε, θα περικαλούσαμεν τον Θεόν να μας αφήσει εις τους Τούρκους άλλα τόσα χρόνια, όσο να γνωρίσουν οι άνθρωποι τι θα ειπεί πατρίδα, τι θα ειπεί θρησκεία, τι θα ειπεί φιλοτιμία, τι αρετή και τιμιότη».
Ο Μακρυγιάννης άφησε να ακουστεί ο σπαραγμός της καρδιάς του, όταν είδε να κινδυνεύει το Γένος, να χάσει στην ελευθερία ο,τι δεν έχασε στη δουλεία, αποβαίνοντας μεταπρατικός χώρος των δυνάμεων εκείνων, που με τόση αποτελεσματικότητα είχε αποκρούσει στη δουλεία.
Ο λόγος του Στρατηγού Μακρυγιάννη είναι μία βαριά υπόμνηση, που ο σημερινός Ελληνισμός, δεν μπορεί ποτέ να παραβλέψει.» (π. Γεώργιος Μεταλληνός).
Θυμάμαι ο Μάνος Χατζιδάκης ονόμαζε την Ευρωπαϊκή Ένωση, μια νέα μορφή Τουρκοκρατίας και μακάριζε εαυτόν, διότι δεν θα βίωνε την νέα και ύπουλη σκλαβιά. Λοιπόν. Εφ' όσον η «ευρωπαϊκή» Τουρκοκρατία μας απειλεί απροκάλυπτα και κινδυνεύουμε να βουλιάξουμε μέσα σ' αυτήν την βαρβαρότροπη χοάνη, ο μόνος τρόπος για να επιβιώσουμε ως λαός ιστορικός, είναι να αναστήσουμε την Παιδεία με την οποία παίδευε τα Ελληνόπουλα το εν αιχμαλωσία Γένος μας. Να ξαναγράψουμε το εκπαιδευτικό μοντέλο με το οποίο μόρφωνε τα παιδιά του ο λαός μας την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Επειδή κάποιοι «προοδευμένοι» ενδέχεται να παρανοήσουν, εξηγώ. Δεν θα κλείσουμε τα αυτιά μας και τα μάτια μας, σ' όλα όσα συμβαίνουν στα πεπολιτισμένα έθνη. «Ο,τι καλόν ο,τι χρήσιμον» το υιοθετούμε, η ουσία (η φιλοσοφία) όμως της Παιδείας μας θα εξετάζει, θα «βλέπει τι έχασε, τι έχει, τι της πρέπει». Έξω «μαυροφόρ' απελπισιά» και «χειροπιαστό σκοτάδι» και μέσα «στη θολόκτιστη εκκλησιά», τα σχολειά της πατρίδας μας, θα θεριεύουν την «αποσταμένη ελπίδα».
Αναδημοσίευση από τη Γνώμη - Ημερομηνία δημοσίευσης: 19-11-10