Δημήτρης Νατσιός
«Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου». Αυτό το κωμικό σήμερα κράτος, από την ημέρα που απελευθερώθηκε από τους Τούρκους και «μετήλλαξε τυράννους» παραμένει ίδιο: τόπος όπου «προοδεύουν» και αναρριχώνται κάθε λογής σαλταδόροι και απατεώνες. Στραβά ξεκίνησε - δολοφονία του Ιω. Καποδίστρια - και στραβά συνεχίζει ή τελειώνει - πρωθυπουργός της Ελλάδος ο Giorgos. Ήταν η φυσική και αναμενόμενη κατάληξη μιας ιστορικής πορείας με μεγαλειώδεις στιγμές, κατά τις οποίες ο λαός ξεπέρασε τις σπιθαμιαίες ηγεσίες του και αποκατέστησε ιστορικά του δίκαια, αλλά και με πάμπολλες αθλιότητες αθλίων. Και αυτοί και αυτές περίσσεψαν τις τελευταίες δεκαετίες, με τραγικό αποτέλεσμα την σημερινή κατάπτωση και το οικτρό θέαμα ένας τάχα και πρωθυπουργού, ο οποίος εκβιάζει έναν ολόκληρο λαό, πειθήνιο ενεργούμενο των άπληστων συμμοριών τύπου Δ.Ν.Τ. Έναν λαό που βλέπει το ανθό του να ξεβράζει «τυφλούς» τρομοκράτες, εικοσάχρονα παιδιά γεμάτα μίσος και οργή.
Γιατί; Γιατί όπως έγραφα σε παλαιότερο άρθρο μου τότε που καίγονταν οι πόλεις. «Μεγάλωσε ο Γραικύλος πρώην Ρωμηός μια γενιά χωρίς αξίες, χωρίς ντροπή, χωρίς τα πατρώα ήθη. Μια γενιά που δεν μπορεί να ξεπεράσει την προηγούμενη - όχι στον πνευματικό- αλλά στον υλικό τομέα, μια γενιά φιμωμένη, βουβή, που περιορίζεται μόνο στην απρόσωπη, «κινητή» επικοινωνία, μια γενιά ανέρειστη, με μέλλον απένταρο. Αυτή η γενιά τώρα καταστρέφει αυτό που την μεγάλωσε, αυτό που δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσει: την περιουσία, την καλοπέραση, τον μακάριο ύπνο, την πατρίδα εν τέλει των προοδευτικών Γραικύλων. Εκδικείται χαιρέκακα τους δήμιούς του. Οι εκσφενδονισμένες πέτρες ραγίζουν την βιτρίνα, όχι καταστημάτων, αλλά της ψευτιάς, της διαφθοράς, της ηθικής σήψης που «έστησε» στα κέντρα των πόλεων η γενιά της μεταπολίτευσης. Ψυχές λεηλατημένες, άδειες από ομορφιά - «η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο», έλεγε ο Ντοστογιέφσκι- λεηλατούν τα φανταχτερά πολυκαταστήματα. Πότε θα σταματήσουν; αναρωτιέται η μεσόκοπη αφασία που τα ανέθρεψε. Ποτέ. Γιατί ποτέ δεν διδάχτηκαν αυτά τα πρώην παιδιά και νυν κουκουλοφόρες ορδές, την απαγόρευση, τον σεβασμό, την πειθαρχία». Οι πέτρες όπως πολλοί προέβλεπαν έγιναν βόμβες, η απελπισία και η σιχασιά γεννοβολά τέρατα.
Η ιστορία λέει ένα τρέχον ευφυολόγημα επαναλαμβάνεται. Ναι, αλλά ως κακόγουστο αστείο. Τα ίδια εδώ και εκατόν πενήντα χρόνια. Τίποτε δεν άλλαξε. Μόνο που τα εγκληματικά λάθη και η ανικανότητα σωρεύτηκαν και έλαχε η μοίρα σε τούτη την γενιά να τα πληρώσει. Οι προηγούμενες γενιές συντηρούσαν ψήγματα φιλοπατρίας, λειτουργούσε και το χιλιοτραγουδισμένο φιλότιμο. Ήταν και τα γράμματα ωραία, μόρφωναν άνθρωπο και όχι αφασικά μαλάκια και ανονήρευτους καλοπερασάκηδες. Αντιγράφω από το βιβλίο «το αλφαβητάρι του Έλληνα» το οποίο επιμελήθηκε ο Χ. Γιανναράς ένα κείμενο 1870, το οποίο υπογράφει ο Αναστάσιος Βυζάντιος, διαβάζουμε σε ωραία καθαρεύουσα, πράγματα που ελάχιστα απέχουν από την σημερινή καταθλιπτική κατάσταση:
«Αι μέτριαι εκφράσεις, οι υπαινιγμοί, δεν ωφελούσιν τίποτε. Πρέπει να είπωμεν σκαιώς και αποτόμως προς ημάς αυτούς: Δεν είμεθα έτι ώριμοι δι' ελευθερίαν. Εθνική κυριαρχία, κοινοβουλευτικαί διατυπώσεις, συμπολίτευσις και αντιπολίτευσις, ελευθεροτυπία, υπουργική ευθύνη, δημοτική αυτονομία, ταύτα πάντα παρ' ημίν είναι λέξεις κεναί εννοίας ή, το χείρον, εύσχημα προσωπεία παντοειδών ακολασιών και καταχρήσεων..
Ουδαμού άλλοθι της γης εφηρμόσθη ποτέ τόσον ψηλαφητώς το πολυθρύλητον απόφθεγμα του Σατωβριάνδου: ελεύθεροι διά του Νόμου και ανδράποδα διά της διοικήσεως. Οι νόμοι είναι ανεπίψογοι, όλοι απαστράπτοντες εκ των τελειοτάτων εφευρέσεων της ανθρωπίνης δικαιοσύνης και του πολιτισμού. Οι Εβραίοι εκλέγονται ακωλύτως δημοτικοί σύμβουλοι και οι Μαύροι, όσοι πατήσωσι την Ελληνικήν γην, κηρύττονται αυτοδικαίως ελεύθεροι. Αλλ' ουδαμού σημειούται που πρέπει να πατήσωσιν οι κάτοικοι της Ελλάδος, όπως αποτινάξωσι τον κλοιόν της δουλείας, όν επέθηκεν επί του τραχήλου αυτών η φεουδαλική εφαρμογή του επί ψιλώ ονόματι συνταγματικού πολιτεύματος.
Εκείνοι, ους έταξεν ο νόμος φύλακας και κοσμήτορας της ιδανικής ταύτης πολιτείας, οι υπουργοί, οι βουλευταί, οι δήμαρχοι, οι νομάρχαι, μετεποίησαν εαυτούς εις μαστιγοφόρους τυράννους του λαού. Το διέπειν την εξουσίαν δεν είναι πλέον λειτουργία, αλλά προσοδοφόρον επάγγελμα. Και πάντες οι τρόποι κρίνονται χρηστοί προς εκπόρθησιν ή προς διατήρησιν του πολυτίμου τούτου λαφύρου. «Δος μοι και σοί δίδω», «παρανόμησον και παρανομώ»• ιδού τα ιερά συνθήματα, άτινα διασταυρούνται σήμερον εν τη χώρα, εν ή άλλοτε εγράφη δι' αίματος εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης.
Πιθηκίσαντες τα πάντα, επιθηκίσαμεν, φυσικώ τω λόγω, και τα κόμματα. Οι περί το συνταγματικόν πολίτευμα φιλοσοφήσαντες πρέπει να καταβώσιν εις Ελλάδα, όπως ίδωσι που κατήντησεν ο σωτήριος και αναγκαίος θεσμός της συμπολιτεύσεως και αντιπολιτεύσεως. Ό,τι παρ' άλλοις είναι ευγενής άμιλλα και αμοιβαίος έλεγχος, παρ' ημίν μετεβλήθη εις τυφλήν εμπάθειαν και εις εμφύλιον πόλεμον.
(...). Η αντιπολίτευσις παρ' ημίν είναι αυτόχρημα επιδρομή, η δε συμπολίτευσις επινέμησις πόλεως αλωθείσης εξ εφόδου. (...)
Υπάρχει ανιούσα τις κλίμαξ διαφθοράς, αρχομένη από του τελευταίου ψηφοφόρου και λήγουσα εις τον πρωθυπουργόν, και εν τη σκολιά ταύτη κλίμακι είναι αδύνατον να μείνη τις όρθιος και ακηλίδωτος. Το κέντρον δε της διαφθοράς, ο ασκός του Αιόλου, εξ ου απολύονται επί της Ελλάδος ο μαρασμός και η ατίμωσις, είναι το ελληνικόν Βουλευτήριον (...)
Πόσοι ψηφίζουσι κατά συνείδησιν, πέντε ή δέκα. Οι δε λοιποί; Κατά τας δωρεάς, ας προχέει η εξουσία, ή κατά τας ελπίδας, ας παρέχει η αντιπολίτευσις. Εις ουδέν χρηματιστήριον πιστεύομεν να γίνωνται τόσαι δοσοληψίαι, όσαι εν τω αχυρώνι εκείνω, όστις εν Αθήναις καλείται Βουλευτήριον».
Βαρύ κείμενο, αλλά πέρα για πέρα επίκαιρο και αληθινό. Και προσοχή σ' εκείνο περί του κέντρου της διαφθοράς. Το βουλευτήριον, ο κατ' ευφημισμόν ναός της Δημοκρατίας, είναι η αρχέκακος κεφαλή από την οποία εκπηγάζουν τα δεινά για τον λαό και την πατρίδα μας. Προσπαθώ να βρω κάτι στο έξοχο κείμενο που να μην ισχύει σήμερα ή να διαφωνώ και ...ουδέν. Και την Κυριακή επιζητούν «οι μαστιγοφόροι τύραννοι του λαού» την ψήφο μας. Εν μέσω εκβιασμών και ανείπωτης δυστυχίας. Είναι μια ευκαιρία αυτή η ψηφοφορία, αλλά θέλει τόλμη και αρετή και προπαντός θυμό. Ο νοών νοείτω...
Αναδημοσίευση από τη Γνώμη - Ημερομηνία δημοσίευσης: 5-11-10