 | |
|
Δημήτρης Αλευρομάγειρος
Όταν ένας διαχρονικός αγωνιστής του πνεύματος, της δράσης και της αντίστασης απέναντι σε κάθε εξαθλίωση αποφασίζει, παρά τα τόσα βιβλία που έχει προσφέρει, να μας προσφέρει σήμερα ακόμα ένα, το οποίο και ονομάζει «πολιτική διαθήκη», αισθανόμαστε τουλάχιστον σεβασμό. Η επιστημονική του κατάρτιση –από τις ελάχιστες στον ελληνικό χώρο και όχι μόνον– συμβάλλει απλόχερα σε μια ακόμη προσπάθειά του να διεισδύσει χωρίς μισόλογα στην παθογένεια μιας ήδη εκπεσούσης πολιτικής ελίτ. Μιας ελίτ η οποία παρήγαγε, ως Λερναία Ύδρα, παραφυάδες, τις οποίες αυτή τη στιγμή ο ελληνικός λαός μάχεται να αποκόψει, και όμως η ίδια αυτή η εκπίπτουσα ελίτ μάχεται να κρατηθεί με νύχια και με δόντια στην εξουσία, σε σύγκρουση με αυτόν τον υπέροχο Λαό.
Ο Βασίλης Φίλιας έχει σταθεί σε όλη του τη ζωή στο σωστό αζιμούθιο και τη σημερινή προσφορά του τη θεωρώ σημαντική γιατί είναι μια κραυγή αγωνίας, αλλά και πάθους για αγώνα αυτού του λαού στον οποίον πίστευε και πιστεύει πάντα, δεδομένου ότι είναι από τους πιο αγωνιστικούς λαούς του κόσμου.
Αυτή η γνώμη του δεν έχει καμιά σχέση με κάθε είδους λαϊκισμό και χάιδεμα αυτιών. Είναι μια πεποίθηση που στηρίζεται σε ιστορικά και κοινωνιολογικά δεδομένα, μερικά από τα οποία τα έζησε ο ίδιος και στην αντίσταση κατά της τριπλής κατοχής και στην αντίσταση κατά της χούντας.
Χρειάστηκε όμως να την ξανατονίσει, γιατί το σημερινό, σάπιο πολιτικό σύστημα, πολλάκις συκοφάντησε αυτό τον υπέροχο Λαό και θέλησε να τον ενοχοποιήσει για τη σημερινή εξαθλίωση. Γι’ αυτήν, όπως αποδεικνύει ο καθηγητής, πρωτογενώς υπεύθυνες είναι οι κατεστημένες ελίτ, άλλοτε κλέβοντας τα όνειρα αυτού του Λαού και άλλοτε λοιδορώντας τα.
Η κάθαρση που δεν έγινε, όχι μόνον στην πολιτική ελίτ, αλλά και σε άλλους χώρους (πνευματικούς, οικονομικούς κ.ά.), αποτελεί πρωταρχική υποχρέωση και θα πραγματοποιηθεί οπωσδήποτε, όσες μάχες απελπισμένων οπισθοφυλακών και αν δίνει η καταρρέουσα ελίτ.
Όμως –όπως και στο απόφθεγμα του Σαίξπηρ που παραθέτει και ο καθηγητής, Η σκοτεινότερη ώρα είναι λίγο πριν ξημερώσει– η σύγκρουση είναι και αναπόφευκτη και σκληρή.
Γι’ αυτό ο καθηγητής Βασίλης Φίλιας σε κανένα σημείο του βιβλίου του δεν είναι «ευγενής» και «διπλωματικός» – παρά την αυστηρότητά του, όμως, είναι έντιμος και δίκαιος.
Το βιβλίο αναφέρεται σε όλες τις χρεοκοπημένες ηγεσίες και μάλιστα ονομαστικά. Παράλληλα, δεν παραλείπει να υμνήσει όσους αντιστάθηκαν σε αυτή την πνευματική-οικονομική–εθνομηδενιστική εξαχρείωση, με κορυφαίο τον Τάσσο Παπαδόπουλο, που ευτύχησε να έχει Πρόεδρο η Κυπριακή Δημοκρατία, με τον οποίον και είχε προσωπική εκμυστηρευτική συνομιλία, ένα χρόνο πριν αυτός ο Μεγάλος σήμερα Απών μάς αποχαιρετήσει.
Το βιβλίο συμπληρώνεται από εύστοχα σκίτσα του ΣΤΑΘΗ, που έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς στις εφημερίδες και περιέχονται στα λευκώματά του.
Συνιστώ ανεπιφύλακτα την ανάγνωσή του.
Αναδημοσίευση από τη Ρήξη - (φ.92)