Μάριος Ευρυβιάδης
Η πολιτική κρίση στην Ελλάδα έχει πάρει πλέον σουρεαλιστική διάσταση. Η παρούσα κυβέρνηση έχει χάσει τη νομιμοποίησή της. Από την εκλογή της πριν δύο περίπου χρόνια ακολούθησε μία πολιτική μετωπικά αντίθετη τόσο με το προεκλογικό της πρόγραμμα όσο και με τη φιλοσοφία και τις πολιτικές αρχές του ΠΑΣΟΚ.
Το τελευταίο δεν υφίσταται πλέον παρά ως ένας εκφυλισμένος οργανισμός, πολιτικά και οικονομικά διεφθαρμένος με μόνο μέλημα την αγκίστρωση στην εξουσία ώστε τα υψηλόβαθμα στελέχη του, συμπεριλαμβανομένων και των συνδικαλιστικών του προεκτάσεων, να μονοπωλούν τα οφίτσια και κυρίως τον πλούτο της χώρας μέσα από ένα σύστημα αδιαφάνειας και αυθαιρεσίας και χωρίς λογοδοσία σε κανέναν και καμία αρχή.
Οι εκτός Ελλάδας και κυρίως οι εκτός Αθηνών δεν μπορούν καν να παρακολουθήσουν, πόσο δε μάλλον να κατανοήσουν τι συμβαίνει.
Τα πράγματα ίσως αλλάξουν μέχρι το Σαββατοκύριακο αναφορικά με την ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος. Αλλά όταν γράφονται οι γραμμές αυτές η Ελλάδα κυβερνάται από έναν γραφικό πρωθυπουργό, μία θλιβερή κυβέρνηση και μαζί και σχεδόν κατά πλειοψηφία από ανεπαρκείς, ανίκανους, ανυπόληπτους νομοθέτες.
Όλοι όσοι ασκούν εξουσία στην Ελλάδα σήμερα δεν μπορούν κυριολεκτικά να κυκλοφορήσουν στους δρόμους. Όπως είδαμε και στην 28η του Οκτώβρη, από τη μήνι του κόσμου δεν εξαιρείται ούτε και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, σύμβολο νομιμότητας, όχι μόνο της κυβέρνησης αλλά και του κράτους. Η κατηγορία κατά του τελευταίου είναι ότι παρακολουθεί αμέτοχα και παθητικά τα πράγματα και δεν εξασκεί την μόνη εξουσία που έχει, αυτή της παραίτησης, ώστε να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές. Παραμένει δέσμιος και αυτός της εξουσίας και ίσως, και αυτή πρέπει να είναι η αλήθεια, της δικής του πασοκικής διαδρομής.
Οι εκλογές όποιο και να είναι το αποτέλεσμά τους θα επαναφέρουν την εσωτερική νομιμότητα σε όποιο κόμμα ή συνασπισμό κομμάτων θα πάρει εντολή για να κυβερνήσει. Η οικονομική κρίση της Ελλάδας δεν θα λυθεί και σε αυτό θα επανέλθω. Αλλά οι εκλογές θα βάλουν τέρμα στη φαύλη κατάσταση που επικρατεί με το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία.
Είναι πραγματικά από τις λεπτομέρειες που μπορείς να κρίνεις και να κριθείς. Στα σχολεία της Ελλάδας δεν έχουν ακόμη μοιραστεί βιβλία. Τα βιβλία πληρώνονται διπλά και τριπλά σε φωτοτυπίες, σε αγορές από γονιούς και σε τρέξιμο από φιλότιμους δασκάλους. Και η κ. Υπουργός αγρόν ηγόρασε. Δεν την ενδιαφέρει αν υπάρχουν ή δεν υπάρχουν βιβλία στα θρανία, ενώ έχει παρέλθει το μισό εξάμηνο. Είπε ένα «συγγνώμη» η κυρία και καθάρισε. Τώρα η αγωνία της είναι άλλη. Είναι δελφίνος για τη διαδοχή του Γιώργου Παπανδρέου στο ΠΑΣΟΚ. Θεωρητικά μπορεί το Σαββατοκύριακο η κυρία να προκύψει πρωθυπουργός της Ελλάδας. Ποιος; Ένα πρόσωπο που είχε ως κύριο μέλημα του λειτουργήματός του να βάλει βιβλία στα θρανία τον Σεπτέμβρη και δεν το έχει πράξει ακόμη. Είναι ή δεν είναι αυτό ο ορισμός της ανευθυνότητας και της ανεπάρκειας;
Ένας άλλος δελφίνος που μπορεί και αυτός να μας προκύψει πρωθυπουργός το Σαββατοκύριακο, κατηγορεί όπου κάτσει και όπου σταθεί τους δημόσιους υπαλλήλους ως παράσιτα που απομυζούν το αίμα του κόσμου. Ίσως να έχει και μερικώς δίκαιο. Αλλά στο μεσοδιάστημα και όταν τα έλεγε αυτά και έλεγε επίσης ότι δεν υπάρχει «σάλιο» στα ταμεία, διόρισε ο αθεόφοβος τη γυναίκα του, που δεν ήταν καν άνεργη στο δημόσιο! Και αυτός φιλοδοξεί να κυβερνήσει την Ελλάδα και τους Έλληνες!
Αντί για εκλογές ο Παπανδρέου επέλεξε να κεραυνοβολήσει τους Έλληνες, τους ευρωπαίους εταίρους της Ελλάδας και τον υπόλοιπο κόσμο, νοουμένου ότι η ελληνική οικονομική κρίση είναι ταυτόχρονα και κρίση της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, με το δημοψήφισμα επί της δανειακής σύμβασης της Ελλάδας, που μόλις πριν λίγες μέρες είχε ολοκληρωθεί.
Με μια φαινομενικά αποκλειστικά δική του επιλογή, ο ΓΑΠ επέλεξε να βάλει την άμαξα μπροστά από το άλογο. Στις κατηφόρες, βέβαια, οι παλιοί αμαξηλάτες αυτό έπρατταν. Αλλά δεν πιστεύω ότι αυτή υπήρξε η λογική τής απόφασης του Έλληνα Πρωθυπουργού.
Η μόνη εξήγηση που μπορεί να δοθεί, στη βάση της όποιας λογικής, είναι ότι ο ΓΑΠ επιχειρεί μία ηρωική έξοδο από τα πράγματα αλλά και από την Ελλάδα. Έτσι θα έχει να λέγει για την υστεροφημία του ότι αυτός ήθελε και προσπάθησε να σώσει την Ελλάδα αλλά οι Έλληνες δεν τον άφησαν. Και μπορώ να σας πω από τώρα με βεβαιότητα πού θα τα λέει αυτά. Εκεί που έμαθε να «διαχειρίζεται κρίσεις» και να «επιλύει προβλήματα». Στο John F. Kennedy School of Government του Πανεπιστημίου Χάρβαρτ και σε άλλα ομοειδή κέντρα μάθησης, που στην πράξη πωλούν αέρα και μεταξωτές κορδέλες έναντι αλμυρών διδάκτρων. Και θα τα λέει ως καλοπληρωμένος επισκέπτης καθηγητής και καλοπληρωμένος ομιλητής (όπως πράττει σήμερα ο κ. Μπλερ της Βρετανίας και όλοι του συναφιού τους που πλουτίζουν αερολογώντας).
Υπάρχει και μία άλλη ζοφερή διάσταση του κεραυνού του Έλληνα Πρωθυπουργού που πρέπει να λεχθεί χωρίς περαιτέρω σχολιασμό. Ο κεραυνός που έριξε κεραυνοβόλησε και όλα τα χρηματιστήρια του κόσμου. Έστω και ένας να είχε εσωτερική πληροφόρηση για την πρόθεση του ΓΑΠ αυτός ο ένας είναι σήμερα ζάπλουτος.
Τίποτα όμως από τα προαναφερθέντα δεν πρόκειται να βοηθήσουν την Ελλάδα και τους Έλληνες από τον συνεχιζόμενο οικονομικό κατήφορο, την οικονομική εξαθλίωση και την εθνική ταπείνωση που βιώνουν την περίοδο αυτή.
Κανείς δεν μπορεί να μαντέψει πότε και χειρότερα εάν, η σημερινή Ελλάδα καταφέρει να χτυπήσει πάτο ώστε μετά να μπορέσει η γενιά που ακολουθεί να βγει από το τούνελ με πορεία την οικονομική ανασυγκρότηση και την εθνική αξιοπρέπεια. Όμως με κάθε βεβαιότητα γράφω αυτό: όσο ο Έλληνας θα βρίσκει λεμόνια Αργεντινής, σκόρδα Κίνας και άνηθο Ισπανίας στα ράφια των υπεραγορών σε κάθε γωνιά της Ελλάδας και σε πάγκους στις λαϊκές αγορές, θα βγαίνει από το ένα τούνελ και θα μπαίνει στο άλλο. Εσαεί.
* Ο Μάριος Ευρυβιάδης είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
Αναδημοσίευση από το Agora Dialogue - Ημερομηνία δημοσίευσης: 02-11-11