Γιώργος Δελαστίκ
Η περιδίνηση της χώρας στην πιο βίαιη οικονομική κρίση μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και η λεηλασία των εισοδημάτων των Ελλήνων από την πιο αντιλαϊκή κυβέρνηση που έχει περάσει ποτέ από τον τόπο αυτό – αυτή του Γιώργου Παπανδρέου – μας δυσκολεύουν σε μεγάλο βαθμό να συνειδητοποιήσουμε καθ’ ολοκληρίαν, αφενός, τις βαθύτατες αντιδραστικές αλλαγές που συντελούνται σε διεθνές επίπεδο και, αφετέρου, τη μετάλλαξη του περιεχομένου του πολιτεύματος τόσο στη χώρα μας όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Ο πολύμηνος πόλεμος των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ για την κατάληψη της Λιβύης αλλά και η παντελής απουσία αντιδράσεων από την πλευρά των ευρωπαϊκών λαών στην απόφαση εκ μέρους των κυβερνήσεών τους της διεξαγωγής του αποκαλύπτουν ωμά τη νέα πραγματικότητα: Νομιμοποιούνται εκ νέου στις συνειδήσεις των πολιτών του 21ου αιώνα οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι απρόκλητης επίθεσης εναντίον κρατών, με στόχο την κατάληψη χωρών, την ανατροπή των καθεστώτων τους και την αντικατάστασή τους από ανδρείκελα των κατακτητών, όπως και τη λεηλασία των πλουτοπαραγωγικών πηγών τους.
Τέσσερις πόλεμοι μέσα σε δέκα χρόνια!
Οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους αισθάνονται πλέον ελεύθεροι, σε περίπτωση που δεν τους αρέσει ένα καθεστώς, να κηρύσσουν πόλεμο εναντίον του, να το ανατρέπουν και να καταλαμβάνουν τη χώρα.
Το έχουν κάνει ήδη τέσσερις φορές από το 1999 μέχρι σήμερα. Επιτέθηκαν και διαμέλισαν τη Σερβία του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς εκτελώντας ιατρικά τον ίδιο· υποδούλωσαν και κατέχουν επί δέκα χρόνια το Αφγανιστάν των Ταλιμπάν· εξανδραπόδισαν και κρατούν υπόδουλο επί οκτώ χρόνια το Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν· τώρα διαλύουν τη Λιβύη με την πολεμική τους μηχανή. Όλοι αντιλαμβάνονται ότι τον πόλεμο τον διεξήγαγαν οι Αμερικανοί, οι Γάλλοι, οι Άγγλοι και οι υπόλοιποι νατοϊκοί, ενώ οι «αντικαθεστωτικοί» δεν είναι παρά ένα τσούρμο κατσαπλιάδων, με πράκτορες στην ηγεσία τους, τους οποίους οι Αμερικανονατοϊκοί χρησιμοποιούν ως πρόσχημα για να πάρουν την εξουσία.
Ουδείς Ευρωπαίος συμπαθούσε τον Σαντάμ Χουσεΐν και ποτέ δεν θα ήθελε να ζήσει υπό το καθεστώςτου. Προ οκταετίας, όμως, εκατομμύρια Ευρωπαίοι κινητοποιήθηκαν και προσπάθησαν να αποτρέψουν την επίθεση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ εναντίον του Ιράκ όχι επειδή συμπαθούσαν το ολοκληρωτικό καθεστώς του, αλλά αντιτιθέμενοι επί της αρχής των κατακτητικών πολέμων, που τόσες φορές στο παρελθόν αιματοκύλισαν την Ευρώπη.
Τώρα, με την επίθεση κατά της Λιβύης, δεν κουνήθηκε φύλλο. Οι λαοί της Ευρώπης παρέμειναν άβουλοι και αδρανείς. Σύντομα θα κληθούν να πληρώσουν το βαρύτατο σε αίμα λογαριασμό της στάσης τους αυτής...
Ολέθρια ανοχή...
Οι Ευρωπαίοι πολίτες αισθάνονται ότι δεν κινδυνεύουν οι ίδιοι, όταν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ επιτίθενται και υποδουλώνουν χώρες, σκοτώνοντας εκατοντάδες χιλιάδες άμαχους Σέρβους, Αφγανούς, Ιρακινούς, Λίβυους και όσους άλλους προστεθούν σε αυτή τη λίστα θανάτου, που διαρκώς θα μακραίνει...
Διαπράττουν βαρύτατο σφάλμα, με ολέθριες συνέπειες για τους ίδιους. Οι ευρωπαϊκοί λαοί θα πληρώσουν με οδύνη, συμφορές και πιθανότατα με το αίμα τους κάποιοι εξ αυτών την επαίσχυντη ανοχή που δείχνουν πλέον στην αναβίωση των κατακτητικών ιμπεριαλιστικών πολέμων.
Και δεν εννοούμε ότι θα τους επιτεθούν με κάποιες τρομοκρατικές πράξεις ορισμένες ισλαμικές ομάδες. Εννοούμε κάτι πολύ σοβαρότερο: Η αρχή των κατακτητικών πολέμων ως μέσου διευθέτησης των διεθνών σχέσεων σύντομα θα βρει μιμητές και θα γενικευτεί σε όλα τα επίπεδα. Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, για ποιο λόγο η Τουρκία να μην αντιγράψει την τακτική των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στις σχέσεις της με την Κύπρο, με την Ελλάδα, με την Αρμενία;...
Ηθική κατάρρευση της ΕΕ
Η νομιμοποίηση των πολέμων χρησιμοποιήθηκε ήδη ως όπλο διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας και βίαιης απόσπασης του Κοσόβου από τη Σερβία με στρατιωτικά μέσα. Έχει κάνει, δηλαδή, ήδη την πρεμιέρα της επί ευρωπαϊκού εδάφους, μεταξύ ευρωπαϊκών λαών.
Εν τω μεταξύ, η ΕΕ βρίσκεται σε φάση πλήρους ψυχολογικής αποσύνθεσης και καταβαράθρωσης στις συνειδήσεις των Ευρωπαίων πολιτών. Με το χειρισμό, εκ μέρους των ηγετών της, των συνεπειών της οικονομικής κρίσης, ο ένας λαός μισεί, σιχαίνεται, περιφρονεί ή λοιδορεί τον άλλο. Όλοι οι νότιοι Ευρωπαίοι θεωρούν τους Γερμανούς ναζί, οι Γερμανοί μάς θεωρούν τεμπέληδες και παράσιτα που ζουν εις βάρος τους, εμείς τους θεωρούμε επίδοξους κατακτητές, από τους οποίους θέλουμε να απαλλαγούμε, οι Άγγλοι εργάζονται για την πολιτική διάλυση της ΕΕ και τον περιορισμό της σε ζώνη ελεύθερου εμπορίου, οι δε Ανατολικοευρωπαίοι κοιτούν να πάρουν κάνα φράγκο και ούτω καθεξής...
Κανένα «ευρωπαϊκό ιδεώδες» και καμία «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη» δεν υφίσταται πλέον. Μίσος, ρατσισμός και απέχθεια κυριαρχούν μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών. Αυτά που μας χωρίζουν πολλαπλασιάζονται ραγδαία· αυτά που μας ενώνουν συρρικνώνονται σταθερά ή και εξαφανίζονται. Η γενικευόμενη ανοχή των επεκτατικών, κατακτητικών πολέμων μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα είναι πολύ επικίνδυνό φαινόμενο.
Με σύγχρονους όρους, η κατάσταση αρχίζει να θυμίζει τα χρόνια του Μεσοπολέμου, 1920-1940, στην Ευρώπη, όπως τουλάχιστον τα φανταζόμαστε διαβάζοντας για την εποχή εκείνη στα βιβλία...
Αποστασία σοσιαλιστών
Ετσι, μεταλλάσσεται και η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, η οποία παύει πλέον να αποτελεί δύναμη θετικών για τους λαούς αλλαγών στο πλαίσιο του συστήματος. Οι Ευρωπαίοι σοσιαλιστές αποδεικνύονται πολιτικά όργανα των πιο επιθετικών κύκλων της οικονομικής ολιγαρχίας και, πρωτίστως, των τραπεζιτών και των απατεώνων του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Δεν αναφερόμαστε μόνο στην πολιτικά κατάπτυστη διακυβέρνηση της χώρας από τον Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος, σημειωτέον, παραμένει πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, χωρίς κανένας να έχει θέσει θέμα καθαίρεσης του ως ονείδους των σοσιαλιστικών ιδανικών.
Ίδιος και χειρότερος από τον Παπανδρέου αποδείχτηκε και ο αλητήριος Θαπατέρο στην Ισπανία, ο οποίος, προκειμένου να εκδικηθεί τους συντρόφους του που τον καθαίρεσαν, ουσιαστικά συμφώνησε με τη φασίζουσα ισπανική Δεξιά να ψηφίσει πραξικοπηματικά, προτού εκπνεύσει η πρωθυπουργική θητεία του, χωρίς καν δημοψήφισμα, εγγραφή στο ισπανικό Σύνταγμα της εντολής της Γερμανίας για αιώνια λιτότητα, έστω κι αν αυτό οδηγεί τους Ισπανούς σοσιαλιστές σε εκλογική πανωλεθρία σε δύο μήνες.
Εξίσου άθλιος και ο τέως σοσιαλιστής πρωθυπουργός της Πορτογαλίας, Ζοζέ Σόκρατες, ο οποίος οδήγησε σε διαλυτική εκλογική συντριβή το κόμμα του και στη συνέχεια ο ίδιος... την κοπάνησε, βάζοντας τη χωρα του πραξικοπηματικά σε υποτελές καθεστώς Μνημονίου, όταν ηγείτο υπηρεσιακής κυβέρνησης, παραβιάζοντας ωμά το Σύνταγμα.
Καταστολή αντί ενσωμάτωσης
Στο πλαίσιο αυτών των αλλαγών, μεταλλάσσεται και η ουσία του πολιτεύματος της αστικής δημοκρατίας. Μη φοβούμενες ανατρεπτικές αλλαγές, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αδιαφορούν πλέον προκλητικά για τις αντιδράσεις των λαών τους απέναντι στην πολιτική που εφαρμόζουν.
Βασίζονται πλέον στη βίαιη καταστολή των διαμαρτυριών, αν παραστεί ανάγκη. Θέτουν σε πολύ υποδεέστερη μοίρα τη σφυρηλάτηση κοινωνικών συμμαχιών και την ενσωμάτωση στην πολιτική τους ευρέων στρωμάτων που διαμαρτύρονται. Το πολίτευμα προσλαμβάνει ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά, διατηρώντας, όμως, όλες τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες ανάδειξης των κυβερνήσεων και τυπικής επισφράγισης της πολιτικής τους. Περιφρονούν, ωστόσο, την αντίθετη γνώμη των πολιτών, ακόμη κι όταν εκφράζεται με συλλαλητήρια εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων.
Το είδαμε κι εδώ. Αλλεπάλληλες φορές, εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες κατέβηκαν στους δρόμους κατά της κυβερνητικής πολιτικής, ο Παπανδρέου, όμως, τους έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια. Δεν άλλαξε σε τίποτα την πολιτική του. Προτιμά βίαιες κοινωνικές εκρήξεις, τις οποίες γνωρίζει ότι μπορεί να πνίξει στο αίμα με την αστυνομία, παρά να δυσαρεστήσει τους εντολείς του, την πολιτική των οποίων υλοποιεί...
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις 1/9/11 - Αναδημοσίευση από το Αντίφωνο - Ημερομηνία δημοσίευσης: 12-09-11