| Τα μηνύματα του βιβλίου «Στρατηγικό βάθος» του Τούρκου υπ. Εξωτερικών
|  |
| Ας διαβάσει το βιβλίο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να δει τι λέει για την Κύπρο |
Η ανάγνωση του βιβλίου του Αχμέτ Νταβούτογλου «Στρατηγικό βάθος» (Εκδόσεις Ποιότητα, Αθήνα), που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες, καλεί για αλλαγή πορείας 180ο. Η εντύπωση που αποκομίζει κανείς είναι ότι είτε δεν γνωρίζαμε τι πρεσβεύει η τουρκική πολιτική ηγεσία, κάτι που είναι παντελώς απαράδεκτο, είτε θέλουμε να αυτοκτονήσουμε συλλογικά με το να ενταχθούμε πολιτικά σε έναν κόσμο ισλαμικό που θα μας αφομοιώσει και εξαφανίσει. Έλληνες και Τούρκοι, επιπλέον, έχουν ένα τουλάχιστον κοινό συμφέρον: Να μη βρεθούν μπερδεμένοι σε έναν ιστορικό γόρδιο δεσμό λόγω παρανοήσεων ως προς το ποιοι είναι οι εκατέρωθεν σκοποί και στόχοι. Πώς λοιπόν έχουν τα πράγματα;
Συνοψίζοντας την ελληνική θέση, θα έλεγα πως κυμαίνεται ως εξής: Εξ ανάγκης θα συμφωνήσουμε σε ένα κράτος διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας (το προπαγάνδισε εξάλλου και ο Έλληνας πρωθυπουργός ενώπιον του Ερντογάν στην Αθήνα), το οποίο ναι μεν δεν θα στηρίζεται σε οικουμενικές δημοκρατικές αρχές, αλλά οι κοινοί νόμοι θα προκαλέσουν «πατριωτισμό του συντάγματος», φιλίες, συγγένειες και ενδεχομένως κάποιου είδους κοινό έθνος. Εκτός του ότι τα περί «πατριωτισμού του συντάγματος» ποτέ δεν επαληθεύτηκαν στο ιστορικό γίγνεσθαι, οι θεσμοί δεν προηγούνται του έθνους αλλά απορρέουν από αυτό. Το δε έθνος όχι μόνο δεν παράγεται σε δοκιμαστικούς νομικούς σωλήνες ιμπεριαλιστικά κατασκευασμένους, αλλά επιπλέον εδράζεται πάνω σε ανθρωπολογικές προϋποθέσεις μακραίωνα σμιλευμένες. Στην περίπτωση των Ελλήνων πολλές χιλιετίες και στην περίπτωση των Τούρκων πολλούς αιώνες (κατά τον Νταβούτογλου πολλές χιλιάδες χρόνια).
Η επίπλαστη και επισφαλής «κρατική δομή ανάγκης», που επεξεργάζονται τα θηρία του σύγχρονου ιμπεριαλισμού, μας τα παίρνει όλα και δεν μας προσφέρει οτιδήποτε. Αποτελεί, επιπλέον, κακόγουστο αστείο αν ειπωθεί πως θα επιστρέψουμε στις πατρογονικές μας εστίες όταν οι ίδιοι οι ηγέτες μας υποθήκευσαν αυτό το δικαίωμα ποικιλοτρόπως. Το ανανικό κρατίδιο, εξάλλου, θα στερείται εξωτερικής κυριαρχίας, αφού, όπως βλέπουμε, η πολιτική ηγεσία δεν απορρίπτει τις «εγγυήσεις» προγραμματικά.
Αυτή η παρατήρηση μας φέρνει στον Νταβούτογλου. Δεν κρίνω εδώ αν το νέο-οθωμανικό σχέδιο είναι καλό για τους Τούρκους ή τα άλλα κράτη με μουσουλμανικούς πληθυσμούς. Ούτε εκφράζω εκτιμήσεις για τις πιθανότητες επιτυχίας του. Εγώ βλέπω ότι ακόμη και 10% να επιτύχει είναι μεγάλη υπόθεση, ενώ στην Κύπρο, στο Αιγαίο και στη Θράκη, λόγω δικής μας αδυναμίας, τα τουρκικά σχέδια ήδη φαίνεται πως εκπληρώνουν πολύ περισσότερους σκοπούς απ’ ό,τι οι ίδιοι οι Τούρκοι αρχικά πίστευαν. Η μεγάλη αξία της μελέτης της ακριβούς κοσμοθεωρίας των νεο-οθωμανών και της στρατηγικής τους, όμως, είναι άλλη. Η ανάγνωση του βιβλίου «Στρατηγικό βάθος» θα κάνει και τους βλάκες να καταλάβουν ότι αν οι Κύπριοι στερηθούν της συλλογικής τους ελευθερίας θα βρεθούν μόνοι και εγκαταλελειμμένοι μέσα σε έναν ισλαμικό κόσμο στον οποίο δεν ανήκουν.
Θα αντιλαμβανόμουν τους λόγους για τους οποίους ένας Κύπριος Έλληνας χριστιανικών και ορθόδοξων καταβολών θα αποφασίσει να αλλαξοπιστήσει. Τουλάχιστον σε ένα με δύο γενεές οι αλλαξοπιστήσαντες ενδέχεται να έχουν μέλλον μέσα σε ένα σφικτό μουσουλμανικό κόσμο. Δεν κατανοώ όμως γιατί όλοι οι άλλοι θέλουν να αυτοκτονήσουν πολιτικά και πολιτισμικά. Μήπως δεν ξέρουν τι σημαίνει να μην είσαι ελεύθερος; Δεν γνωρίζουν ότι η ελευθερία ενός οποιουδήποτε ανθρώπου στις διεθνείς σχέσεις διασφαλίζεται από την εθνική ανεξαρτησία του κράτους του;
Δεν προσποιούμαι ότι ξέρω τη λύση του κυπριακού ζητήματος. Λέω απλώς αυτό που θεωρώ ότι είναι παντελώς παράλογο. Παντελώς παράλογο είναι να προσφέρεις στο πιάτο την εθνική σου ανεξαρτησία χωρίς να πάρεις οτιδήποτε. Παράλογο είναι επίσης να ζεις μέσα σε ένα κράτος που είναι δημοκρατικό και λειτουργεί και να δεχθείς να το καταργήσεις για να εισέλθεις σε μια τροχιά αβεβαιότητας, υποτέλειας και αναξιοπρέπειας. Οτιδήποτε υπάρχει στο τραπέζι δεν μας δίνει οτιδήποτε, ενώ μας σκλαβώνει τελεσίδικα και παντοτινά. Λογικό είναι να διασωθούν τα στοιχειώδη και ουσιώδη, να διαφυλάξουμε ό,τι έχουμε, να προτάξουμε τη διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα και να διατηρήσουμε στον ορίζοντα λίγες έστω ελπίδες για ένα βιώσιμο κράτος μελλοντικά.
Τα λέω όλα αυτά γιατί νομίζω πως φτάσαμε στο χείλος του κρημνού. Διάβασα τη δήλωση του κ. Αναστασιάδη όταν είπε ότι «πρέπει να διασκεδαστούν οι υπαρκτές ανησυχίες του κόσμου. Ένα λιγότερο συγκεντρωτικό κεντρικό κράτος μπορεί να ικανοποιήσει και αυτούς που δεν θέλουν ή φοβούνται ένα κοινό κράτος με τους Τουρκοκύπριους». Και σκέφτηκα: Κάποιοι πλέον δεν μπαίνουν καν στον κόπο να στηρίξουν ένα προσχηματικό ανανικά «ενωμένο κράτος». Δέχονται τα τετελεσμένα της εισβολής, της κατοχής και του εποικισμού, ενώ μας σπρώχνουν σε ένα παρά φύση γάμο με την Τουρκία χωρίς δυνατότητα καν διαζυγίου.
Ας διαβάσουν όλοι το «Στρατηγικό βάθος» του Νταβούτογλου για να καταλάβουν τι λέει για την Κύπρο και σε ποιο πλαίσιο το εντάσσει. Ας το διαβάσει προσεκτικά και ο κ. Χριστόφιας και όσοι άλλοι απελπισμένοι και ανυπόμονοι φαίνεται να έχουν αποφασίσει να κάνουν ένα μεγάλο άλμα στο κενό, συμπαρασύροντας μαζί τους την κυπριακή κοινωνία.
Αναδημοσίευση από τον Φιλελεύθερο - Ημερομηνία δημοσίευσης: 30-05-10