ΑΠΡΙΛΙΟΣ 1941-ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2010: Κίνα και Ρωσία ως εξωτερικές διέξοδοι απέναντι στην αμερικανογερμανική επίθεση

Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος

Τον Οκτώβριο 1940 η Ιταλία επιτέθηκε στην Ελλάδα. Τον Απρίλιο 1941, το παιχνίδι τελείωσε με την είσοδο της Γερμανίας στον πόλεμο. Η ελληνική ιθύνουσα τάξη και το πολιτικό προσωπικό διέπραξαν μια πράξη «συλλογικής προδοσίας»: είτε συνθηκολόγησαν και συνεργάστηκαν με τις αρχές κατοχής (γερμανόφιλη μερίδα), είτε έφυγαν στο Κάιρο (αγγλόφιλη μερίδα). Μόνη σχεδόν απομείνασα πολιτική δύναμη στη χώρα, το ΚΚΕ κυριάρχησε στην αντίσταση και ήλεγχε την Ελλάδα όταν έφυγαν οι Γερμανοί. Για να ξαναπάρουν οι Αγγλοαμερικανοί τον έλεγχο της χώρας χρειάστηκε αφενός συνδρομή του Κρεμλίνου, αφετέρου ένας αιματηρός εμφύλιος, το ηθικό κόστος του οποίου πληρώνουμε ακόμα και όπου βρίσκονται πολλές από τις ρίζες των προβλημάτων μας.

Οι ιστορικές αναλογίες είναι επικίνδυνες. Ελπίζει κανείς σε εκτόνωση της κρίσης που πλήττει την Ελλάδα, μια από τις σοβαρότερες του νεώτερου ελληνικού κράτους. Είναι όμως πιο επικίνδυνο λάθος να υποτιμούμε, παρά να υπερτιμούμε το κίνδυνο. Μετά τον Οκτώβριο 2009, η Ελλάδα διαφορετικής μορφής, εξίσου όμως κρίσιμη στο διακύβευμά της, όχι «γεωπολιτική», αλλά «γεωοικονομική» επίθεση, που, υπό απειλή χρεωκοπίας, οδηγεί σε οικονομική, κοινωνική και, θα επιδιωχθεί τελικά, και σε εθνική συνθηκολόγηση. Στην επίθεση πρωταγωνιστεί η «οικονομική Αμερική», με επικεφαλής την Γκόλντμαν Ζακς, σύμβουλο της κυβέρνησης και διαχειριστή του ελληνικού δημόσιου χρέους, ο «βετεράνος» της οποίας (και της «αδελφής» J.P. Morgan) κ. Χριστοδούλου τοποθετήθηκε από την κυβέρνηση στη θέση υπεύθυνου για το χρέος! Την ίδια στιγμή που η “the Firm”, όπως είναι γνωστή (κατ’ αντιστοιχία προς το “ the Company” για τη CIA) κερδίζει μυθώδη ποσά από τη διαχείριση του ελληνικού χρέους και τις «συμβουλές» της, οργανώνει τον διασυρμό της χώρας μέσω αγγλοσαξωνικών ΜΜΕ και τζογάρει στην ελληνική χρεωκοπία στην αγορά CDS!

Με «στρατηγικά βλακώδη» κίνηση, ενδεικτική του εγκλωβισμού της Γερμανίας σε καταστροφικό νεοφιλελευθερισμό-μονεταρισμό, το Βερολίνο συνδράμει πρακτικά την αγγλοαμερικανική επίθεση. Το 1990, η γερμανική στρατηγική ηλιθιότητα, προϊόν αδυναμίας των Γερμανών να «μεταβολίσουν» την ιστορία των τραγωδιών που υπέστησαν και επεφύλαξαν, αποτέλειωσε την ομοσπονδιακή, πολυεθνική Γιουγκοσλαβία, σκότωσε εν τη γενέσει της την ιδέα μιας ανεξάρτητης ευρωπαϊκής εξωτερικής-αμυντικής πολιτικής, κατέστησε την Ουάσιγκτον κυρίαρχο στα Βαλκάνια. Στο φως τέτοιων «επιτευγμάτων», η ρήση Πάγκαλου για γίγαντα με μυαλό νάνου, μοιάζει προσβολή για τους νάνους!

Η τωρινή γερμανική επίθεση δεν περιορίζεται στην άρνηση κάθε συμπαράστασης, αλλά, κατά πάσα πιθανότητα, περιέλαβε και κερδοσκοπικά παιχνίδια της Ντώυτσε Μπανκ. Το να μη συμπαρίστασαι είναι ένα πράγμα. Ποιος όμως υποχρεώνει τα γερμανικά ΜΜΕ να προβάλλουν έναν απύθμενο ρατσισμό-σαδισμό απέναντι σε μια μικρή ευρωπαϊκή χώρα, στην κακοδιοίκηση και διαφθορά της οποίας συνέβαλαν πολύ ουσιαστικά οι Γερμανοί, δωροδοκώντας μαζικά τα δύο κόμματα εξουσίας; Το Βερολίνο προσπαθεί με το ανθελληνικό μίσος του να αποκρύψει τη χρεωκοπία του Μάαστριχτ. Αλλά ήταν ο κ. Χριστοφοράκος που έφτασε να έχει μεγαλύτερη επιρροή στην Ελλάδα από τον αρχηγό των δυνάμεων των κατοχικών δυνάμεων! (Καλό είναι με την ευκαιρία να σταματήσει ο κ. Πρωθυπουργός, σε κάθε συνέντευξή του στο εξωτερικό, να οικτίρει την κακοδιοίκηση και διαφθορά μας. Καγχάζουν οι «πάτρωνες» με τις αυτοκριτικές). Τα ανθελληνικά δημοσιεύματα τα διαβάζουν όλοι οι Ευρωπαίοι. Τι συμπέρασμα λέτε βγάζουν για Γερμανούς και ΕΕ;

Το πιθανό αποτέλεσμα της γερμανικής de facto συνδρομής στις αγγλοαμερικανικές τράπεζες, είναι να ανατιναχθεί η ιδέα του κοινού νομίσματος, αν όχι της ενωμένης Ευρώπης. Δηλαδή να εξασφαλισθεί η αμερικανική ηγεμονία επί των Ευρωπαίων για μερικές δεκαετίες! Ίσως μάλιστα αυτός ακριβώς είναι ο απώτερος σκοπός της επίθεσης κατά της Ελλάδας, που ξεκίνησαν διεθνείς τραπεζικοί κολοσσοί και οίκοι αξιολόγησης, με επικεφαλής την Γκόλντμαν.

Βεβαίως, για νάμαστε δίκαιοι, δώσαμε στη Γερμανία διάφορους λόγους να μας αντιπαθεί (την ταύτισή μας με την αμερικανο-βρετανική θέση στην τουρκική ένταξη και τον τρόπο που δύο κυβερνήσεις πήγαν στις Βρυξέλλες να κατηγορήσουν την προηγούμενη κυβέρνηση, δηλ. τη χώρα). ‘Όπως ήρθαν όμως τα πράγματα, το δίλημμα είναι δραματικό ενώπιον Γαλλίας και Γερμανίας. Η ελληνική κρίση φωτίζει κραυγαλέα την χρεωκοπία του Μάαστριχτ, τον τερατώδη χαρακτήρα μιας Ένωσης που προέβλεψε την καταστροφή της (ή τη μετεξέλιξή της σε δικτατορία), γράφοντας στο «σύνταγμά» της την … απαγόρευση της αλληλεγγύης!

Για να διατηρηθεί η Ένωση, ως κοινωνική, δημοκρατική και ευρωπαϊκή (όχι τραπεζική και ατλαντική) δομή, συνεργασίας κρατών και λαών, χρειάζεται επειγόντως ριζική αναθεώρηση του Μάαστριχτ και του διεθνούς συστήματος πλήρους απελευθέρωσης ροών κεφαλαίου και εμπορικών ανταλλαγών. Για αυτά είναι ανέτοιμα Βερολίνο και Παρίσι. Ούτε καν φόρο Τόμπιν δεν θέλουν να επιβάλουν. Προτιμούν να σπρώξουν το πρόβλημα κάτω από το χαλί, απλώς απαιτώντας από την Αθήνα να «κόψει το κεφάλι» της πληρώνοντας ότι ζητούν οι αγορές και καλμάροντάς τες με μέτρα που υποθηκεύουν κάθε ελληνικό μέλλον.

Η ελληνική κρίση έχει βαθιά ενδογενή αίτια, δεν αρκούν όμως για να την ερμηνεύσουν. Είναι επίσης κρίση της ευρωζώνης, αν όχι της «παγκοσμιοποίησης», όπως αποδεικνύουν τα προβλήματα του ευρωπαϊκού νότου και της Ιρλανδίας. Αν η κρίση του δημόσιου χρέους μπορεί να «δικαιολογεί» τις κερδοσκοπικές επιθέσεις, αυτό δεν σημαίνει επίσης ότι οι επιθέσεις δεν εντάσσονται σε γεωπολιτικά παιχνίδια.

Οι συνταγές του ΔΝΤ και των Ευρωπαίων ταυτίζονται τώρα και είναι καταστροφικές για την ελληνική οικονομία/κοινωνία. Χρειάζεται να γίνουν σχεδόν «επαναστατικές» μεταρρυθμίσεις, η δική τους συνταγή όμως είναι βασικά συμπίεση του κόστους εργασίας και του κοινωνικού κράτους. Η εργασία είναι πολύ κακοπληρωμένη και επισφαλής στην Ελλάδα και το κοινωνικό κράτος υποτυπώδες. Αν άρουμε τη μονιμότητα των υπαλλήλων δεν θα τους καταστήσουμε πιο παραγωγικούς, αλλά πιο εξαρτημένους από τα κόμματα και τα λαμόγια, θα γενικεύσουμε δηλαδή την κακοδιοίκηση και το «λαμογιστάν».

Ότι και αν προσάψει κανείς στους εργαζόμενους ιδιωτικού ή δημόσιου τομέα, γεγονός είναι ότι αυτοί και οι συνταξιούχοι κυρίως στηρίζουν τη λειτουργία του κράτους πληρώνοντας φόρους. Τα μεσαία και ανώτερα στρώματα, που πρωταγωνιστούν στη λεηλασία, αρνούνται συνήθως να πληρώσουν φόρους ακόμη και για τα κλεμμένα, σε μια χώρα που οι επιχειρηματίες εμφανίζονται στην εφορία φτωχότεροι των υπαλλήλων τους! Η εφαρμογή της συνταγής ΔΝΤ/ΕΕ οδηγεί την οικονομία σε βαθύτατη μακροχρόνια ύφεση, ίσως για δεκαετίες, δεδομένου και του αντιαναπτυξιακού ευρωπαϊκού περιβάλλοντος κα την κοινωνία σε πολύ μεγάλη οπισθοδρόμηση. Θα καταστήσει πολύ δυσκολότερη έως αδύνατη την υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας σε Κύπρο, Αιγαίο, Θράκη.

Μια «Ιρλανδία της Ανατολής»

Την περασμένη βδομάδα, ο κ. Παπανδρέου βρέθηκε στη Μόσχα. Ο Πούτιν εκτιμούσε ότι ίσως του ζητήσει βοήθεια και ήταν έτοιμος να συζητήσει. Ο Έλληνας Πρωθυπουργός δεν ζήτησε τίποτα. ‘Όπως όμως έχουν τα πράγματα, η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως συμμαχίες και «ζωτικό χώρο» να αναπνεύσει και να μην πεθάνει άμεσα, να αναπτυχθεί στη συνέχεια. Οι συμμαχίες δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τις εθνικές προσπάθειες, είναι όμως απαραίτητες για την επιτυχία τους. Η Ελλάδα θάπρεπε προ πολλού να διερευνήσει τα περιθώρια διεύρυνσης των πηγών δανεισμού, ενώ έχει τα φόντα να γίνει μια «Ιρλανδία της Ανατολής», προσελκύοντας κεφάλαια της Κίνας, της Ρωσίας ή και άλλων. Αλλά και στο καθαρά αμυντικό-στρατηγικό επίπεδο, μπορεί να αποβεί κρίσιμος ο ρόλος Ρώσων και Κινέζων.

Εν πάσει περιπτώσει, δεν είναι δυνατόν η Ελλάδα να παραμένει ευπειθής, υποδειγματικός «σύμμαχος» και «εταίρος», όταν οι «σύμμαχοι» και «εταίροι» τη σπρώχνουν στην καταστροφή. Θέλει βέβαια θάρρος, κατανόηση του διεθνούς περιβάλλοντος, ανεξαρτησία σκέψης και αποφασιστικότητα. Αν η πολιτική ηγεσία της χώρας δεν τα επιδείξει, αν προτιμήσει τον συνήθη δουλοπρεπή ρόλο απέναντι στους «Προστάτες», θα πάρει την ιστορική ευθύνη να σπρώξει την Ελλάδα (και την Κύπρο) στην καταστροφή. ‘Όταν απειλείσαι με θάνατο, βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα, δεν χωρούν ημίμετρα, ούτε έχουν νόημα αφελή «καλοπιάσματα».

Περιοδικό “Eπίκαιρα”, 25.2.2010

Αναδημοσίευση από το Dimitris Konstantakopoulos - Ημερομηνία δημοσίευσης: 28-11-09