Θύμιος Παπανικολάου
Τα όσα συμβαίνουν σήμερα μέσα στον Ορθόδοξο κλήρο και τα όσα θα συμβούν (και θα συμβούν πολλά) αντανακλούν και αποτυπώνουν δύο αντίρροπες καταστάσεις ενός ασυμφιλίωτου «πολέμου»:
α) από τη μια πλευρά είναι οι πλανητικοί μηχανισμοί εξουσίας οι οποίοι με νύχια και με δόντια, λυσσαλέα, με κάθε μέσο (ανοικτών, αλλά και υπόγειων επιθέσεων) επιχειρούν να αποσαθρώσουν και να αλώσουν τις κοινωνικές, εθνικές και αξιακές αρθρώσεις και συνεκτικούς ιστούς της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Η Ορθοδοξία αποτελεί για τις χοάνες του αυτοκρατορικού ιμπεριαλισμού ένα πολύ ανθεκτικό «μέταλλο» κοινωνικής, εθνικής και ηθικής συνοχής και αντίστασης απέναντι στον οδοστρωτήρα του νεοταξικού φασισμού. Πρέπει πάση θυσία αυτό το «μέταλλο» να λιώσει...
β) Από την άλλη ο Ορθόδοξος κλήρος με βαθιές ρίζες μέσα στην ελληνική κοινωνία όχι μόνο ανθίσταται, αλλά περνάει και σε ανοικτή «επίθεση» εναντίον των δυνάμεων του σύγχρονου φασισμού.
Οι διεργασίες μέσα στους κόλπους του ελληνικού Ορθόδοξου κλήρου καθημερινά βαθαίνουν και οξύνονται. Συγκροτείται ένα ισχυρό και πλατύ Μέτωπο των Ορθόδοξων εναντίον των νεοταξικών υπονομεύσεων και επιθέσεων...
Από την έκβαση αυτή της «σύγκρουσης» στο εσωτερικό της ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας θα εξαρτηθούν και θα καθοριστούν πολλά.
Γιʼ αυτό δεν μπορεί να καθίσει κανείς απαθής, ούτε ουδέτερος παρατηρητής μπροστά σʼ αυτή τη θανάσιμη πάλη.
Μπροστά στην επέλαση των δυνάμεων της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας, δεν νομιμοποιείται ο οιοσδήποτε και με οποιοδήποτε πρόσχημα να ισχυριστεί ότι αυτό που συμβαίνει στους κόλπους της Ορθοδοξίας δεν τον αφορά.
Η Ορθοδοξία, ως ιστορική συγκρότηση και υπόσταση κοινωνικής και εθνικής συνοχής, ως πνευματικός φορέας πολιτισμού και αξιών, ως συλλογική συνείδηση και ως συλλογικός οργανωτικός ιστός αποτελεί σήμερα το τελευταία ανάχωμα των ιστορικών κοινωνιών, ιδιαίτερα της ελληνικής κοινωνίας.
Αποτελεί το τελευταίο οχυρό αντίστασης στο νέο φασισμό, το τελευταίο μετερίζι αγώνα...
Γιʼ αυτό και όλα τα «στρατεύματα» και οι «εφεδρείες» του πλανητικού ιμπεριαλιστικού κράτους και παρακράτους έχουν «συνωστιστεί» μετά μανίας σε αυτό το μέτωπο: στο τσάκισμα των δυνάμεων της Ορθοδοξίας και την κατάλυσή της...
Όλα τα άλλα μέτωπα έχουν πέσει και κονιορτοποιηθεί:
α) Δεν υπάρχει οργανωμένη εργατική τάξη. Η πρωτοπορία της έχει τσακιστεί από την εισβολή των αλλοδαπών και το αγωνιστικό πολιτικό της δυναμικό έχει διαλυθεί και αλωθεί...
β) Τα Συνδικάτα, αυτά τα συλλογικά, επαγγελματικά έμβρυα των εργατικών αγώνων έχουν κυριολεκτικά διαλυθεί και περάσει στα χέρια των γραφειοκρατικών κλικών του νεοταξικού κράτους και παρακράτους. Στοιχεία διακόσμησης της εξουσίας και των παιχνιδιών της είναι πλέον τα Συνδικάτα.
γ) Το αστικό, εθνικό κοινοβούλιο αποτελεί το κεντρικό στοιχείο διακόσμησης και «δημοκρατικής» απάτης. Είναι υποταγμένο ολοκληρωτικά στους υπερεθνικούς «νταβάδες» και στα εγχώρια υποκαταστήματά τους.
δ) Τέλος τα υπάρχοντα κόμματα ολοκληρώνουν το εφιαλτικό ντεκόρ της απάτης: Σάπια μέχρι το μεδούλι και υποχείρια των «νταβάδων».
Ο νέος νεοταξικός φασισμός επελαύνει χωρίς αντιστάσεις. Ακριβέστερα έχει διαλύσει και υποτάξει τους πάντες και πάντα.
Η μόνη «συλλογικότητα» (κοινωνική, εθνική, πνευματική και ηθική «οργάνωση») που κρατά ακόμα και ανθίσταται σθεναρά είναι η Ορθοδοξία.
Όποιος δεν το βλέπει αυτό είναι τυφλός: Είτε από ηλιθιότητα, είτε από το «αθεϊστικό» μένος!!!
Το ζήτημα που τίθεται, όμως, σήμερα, κατηγορηματικά και αδυσώπητα δεν είναι αν πιστεύεις στο Θεό ή όχι.
Το ζήτημα που τίθεται είναι η ίδια η ανθρώπινη ύπαρξη, η ίδια η επιβίωση της ανθρωπότητας: Ένα ζήτημα ζωής και θανάτου, ένα ζήτημα υπέρτατου αγώνα εναντίον όλων αυτών των δυνάμεων που παίζουν το τέλος μας...
ΟΣΟΙ επικαλούνται την Πίστη ή την απιστία στο Θεό, απλώς κοροϊδεύουν τον εαυτό τους με σοφίσματα. Όλοι οι άνθρωποι πιστεύουν κάπου: Σε ένα σύστημα ιδεών και αξιών, σε ένα Θεό. Η επίκληση της «αθεΐας» είναι και αυτή πίστη σε ένα Θεό: Στο Θεό του χρήματος, της ιμπεριαλιστικής αχρειότητας και αναισχυντίας, πίστη στα είδωλα αυτού του σάπιου και καταρρέοντος κόσμου...
Η «αθεΐα» των Σημίτηδων, Κουναλάκηδων και Σία είναι πίστη στις αξίες και τα είδωλα τις καπιταλιστικής αγοράς, δηλαδή πίστη στο Θεό της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Όλοι αυτοί που το παίζουν «άθεοι» και που ρίχνουν τις ομοβροντίες τους εναντίον του εκκλησιαστικού «σκοταδισμού» (τον ανακάλυψαν ξαφνικά το 2000. Μέχρι τότε καλά τα πήγαιναν με αυτό το «σκοταδισμό») όχι μόνο πιστεύουν σε Θεούς, αλλά και στα πλέον βάρβαρα και σκοταδιστικά τέρατα: Τους νεοταξικούς θεούς και τέρατα...
Ας αφήσουμε, λοιπόν, τέτοιου είδους ταχυδακτυλουργίες και δόλια τεχνάσματα.
Η Ορθοδοξία δεν χτυπιέται επειδή πιστεύει στην ύπαρξη του Θεού, αλλά επειδή εκφράζει ένα σύστημα κοινωνικών, εθνικών και ιστορικών κατακτήσεων: Ιδεών και αξιών, συλλογικής ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ της λαϊκής μνήμης και της συνείδησης.
Αυτά θέλουν να καταλύσουν σήμερα. Αυτό το Ορθόδοξο αλέτρι που όργωσε και οργάνωσε την ιστορική συνείδηση των κοινωνιών και των λαών...
Ο σύγχρονος φασισμός (όπως κάθε φασισμός) δεν είναι απλώς ένα σύστημα καταπίεσης , πράξεων βίας και αστυνομικής τρομοκρατίας. Ο φασισμός είναι ένα ιδιαίτερο κρατικό σύστημα, θεμελιωμένο στην εξολόθρευση ΟΛΩΝ των στοιχείων δημοκρατίας, οργάνωσης και ΣΥΝΟΧΗΣ της κοινωνίας. Θέλει να κρατήσει ολόκληρη την κοινωνία σε μια κατάσταση αναγκαστικού κατακερματισμού και διάλυσης των κοινωνικών, πολιτικών και πνευματικών της δομών. Πρέπει να καταστραφούν όλες οι συλλογικότητες και να ξεριζωθεί κάθε θεμέλιο και κύτταρο λαϊκής συνοχής.
Ένα τέτοιο θεμέλιο είναι ο Ορθόδοξος κλήρος!
Γιʼ αυτό θέλουν να το καταστρέψουν με συνδυασμένα κτυπήματα: Εκ των έσω και εκ των έξω.
Τα πιο ύπουλα είναι αυτά εκ των έσω. Στην ηγεσία αυτών των εσωτερικών κτυπημάτων βρίσκεται το νεοταξικό Πατριαρχείο με κηδεμόνα το πλανητικό, κοσμικό κράτος του Βατικανού. Οι αξιωματικοί είναι οι γραφειοκράτες της Εκκλησιαστικής γραφειοκρατίας...
Μάλλον, όμως, όλοι αυτοί έχουν υποτιμήσει την ακατάλυτη δύναμη του μάχιμου Ορθόδοξου κλήρου, ο οποίος μέσα στην κατάλυση και ισοπέδωση των πάντων γίνεται, ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ, ο πόλος συσπείρωσης της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνικού λαού...
Αναδημοσίευση από το Ρεσάλτο - Ημερομηνία δημοσίευσης: 21-10-09
Σχετικό σχόλιο από τον καθηγητή Παναγιώτη Ήφαιστο: [...] Η θρησκεία είναι ένα από τα πολλά πνευματικά ζητήματα που εισρέουν στην δημόσια σφαίρα ενός εθνοκρατικού συστήματος. Δεν είναι το μόνο πνευματικό κριτήριο που διαμορφώνει τις ηθικοκανονιστικές δομές. Οι άνθρωποι μιας κοινωνίας, επιπλέον, είναι πνευματικά απροσμέτρητα ποικιλόμορφοι. Εδώ λοιπόν τίθενται δύο ζητήματα. Πρώτον, ότι αντίθετα με κάθε υλιστική θεωρία, εγώ θα υποστήριζα πως τα πνευματικά κριτήρια στο σύνολό τους αποτελούν κύρια διαμορφωτική δύναμη των ανθρωπολογικών δομών. Η θρησκεία, όπως έγραψε και ο Κονδύλης ήταν, είναι και θα συνεχίσει να είναι ένας πανίσχυρος διαμορφωτικός παράγων. Δεύτερον, η μεταφυσική πίστη όποια και αν είναι, δεν επιβάλλεται στους ανθρώπους παρά μόνο από όσους εμφορούνται από θεοκρατικά δόγματα. Αν κάτι κάνει την Ορθόδοξη Χριστιανοσύνη να διαφέρει από άλλες είναι η ανθρωποκεντρική της υφή. Εδώ λοιπόν όσοι θέλουν ορκίζονται και όσοι δεν θέλουν μπορούν να μην το κάνουν. Αυτό σε μια δημοκρατία μπαίνει ως ζήτημα στην πολιτική αγορά με σκοπό την συνεκτίμηση της δημόσιας σφαίρας, της επιλογής των ανακλητών εντολοδόχων κυβερνητών και τα λοιπά και τα λοιπά. Τι διαμορφώνει την ταυτότητα του κάθε κράτους είναι μεγάλη υπόθεση. Σε άλλο σημείο αναφέρομαι στον πήχη των εθνικών συμφερόντων. Η συλλογική ταυτότητα έχει και αυτή τον πήχη της που ανεμοκατεβαίνει. Όσον με αφορά, μπορεί να είναι ότι θέλει φτάνει να μην είναι πολύ χαμηλά ο πήχης, και γι' αυτό ασκώ κριτική στον μεταμοντερνισμό. Πέραν αυτού, ως πολίτης έχω συγκεκριμένη άποψη αλλά προτιμώ να την κρατήσω για τον εαυτό μου για να μη επηρεάσω άλλους.
Απόσπασμα από σχόλιο που δημοσιεύτηκε στις 20.10.09 στο www.ifestos.edu.gr σχετικά με τις σκέψεις που κάνει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ για την κατάργηση του θρησκευτικού όρκου