Προειδοποίηση.
Τα πιο κάτω προορίζονται για παιδιά δώδεκα με δεκαπέντε χρονών.
Οι άλλοι δεν είναι ανάγκη να το διαβάσουν.
Παναγιώτης Ήφαιστος
Γιατί μας ξενίζει το γεγονός ότι τα τουρκικά πλοία έφθασαν μέχρι το Σούνιο! Γιατί δηλαδή άμα τους δίνουμε το Αιγαίο (δεν εννοώ με εθελούσιο συμβόλαιο αλλά με την πολιτική μας) γιατί αυτοί να μην το πάρουν. Εκατοντάδες, βράχοι, νησίδες και βραχονησίδες (και νομίζω πλέον και μεγάλα νησιά) περνάνε σιγά-σιγά στην κυριαρχία του νεοτερικού κράτους που βρίσκεται στα Ανατολικά του Αιγαίου. Μιας και ο Σαρωνικός έχει πολλές βραχονησίδες (εκεί που και εγώ ψαρεύω) σύντομα οι αττικάνθρωποι μάλλον θα έχουν παλιούς καλούς γείτονες, τους Τούρκους. Από τον Πάτροκλο, τις Φλέβες και το Ποντικόνησο θα έρχονται κολυμπώντας οι επικείμενοι γείτονές μας.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται: Με την Τουρκία, πως να το κάνουμε, "έχουμε πολλούς δεσμούς" και φαίνεται ότι οι απέναντι δεν τους ξεχνούν. Αρχίζουν από την άλωση της άλωση της Κωνσταντινούπολης περνάνε μέσα από αιώνες κατοχής και καταπίεσης, «εξάπτονται» το 1922 και το 1974, συν-χορεύουμε ζεϊμπέκικο, κουμπαρεύουμε και επιδιδόμαστε σε αεροναυτικά παιχνιδάκια στο Αιγαίο. Πως να ξεχάσεις μια τέτοια γειτονική χώρα (που εκτός από Σύμμαχος τα τελευταία δέκα χρόνια έχει εμάς σαν τον κυριότερο σύμμαχο στην αγγλοτουρκική πορεία που σκοπό έχει να διαλύσει την Ευρώπη). Όσο για τα διμερή προβλήματα που αυτοί λένε ότι έχουμε και εμείς κάνουμε πολιτικά νάζια (έτσι για να τους εξάπτουμε) δεν πρέπει να απορούμε. Είναι και αυτό σύνηθες φαινόμενο γιατί όπως έγραψε και ο Θουκυδίδης τέτοια προβλήματα συμβαίνουν μεταξύ γειτόνων. Καλά θα κάνω λοιπόν, γι' αυτή την σοβαρή υπόθεση που λέγεται Τουρκία, να επιχειρήσω να κάνω μια σύντομη ιστοριογραφική περιοδολόγηση, για παιδιά και σχηματική μεν αλλά διυποκειμενικά αδιαμφισβήτητη δε:
Τέσσερεις αιώνες «τούρκοι», έλληνες, αρμένιοι και άλλα έθνη "συνωστιζόμασταν" κάτω από την στέγη της ίδιας αγαθοεργούς αυτοκρατορίας (κατά τους "κριτικούς" ιστοριογραφικούς ανεκδοτολόγους "μας"). Όταν αποφασίσαμε ότι δεν πάει άλλο και αρχίσαμε αγώνα ελευθερίας (περίπου στασιάσαμε, κατά τους ίδιους ανεκδοτολόγους) έγινε μια αιματηρή σύγκρουση με ήρωες και αντιήρωες. Τα διαβάζει σήμερα η Μαρία και η Θάλεια που δεν τους αρέσουν οι ήρωες και τα αίματα και ανατριχιάζουν. Θέλουν λένε να τα βγάλουμε από τα βιβλία ιστορίας γιατί οι αιματηρές μνήμες βλάπτουν. Αυτές ξέρουν μια άλλη ιστοριούλα, αναίμαχτη και ανθόσπαρτη και αυτή θέλουν να μάθουν στους μαθητές μας. Έκτοτε –δηλαδή μετά την επιτυχή επανάσταση– μερικά απομεινάρια ραγιάδων (συνήθως περιφέρονται μεταξύ Συντάγματος, Κολωνακίου και Εξαρχείων) ποτέ δεν το χωνέψουν ότι έχασαν τον ωραίο ζυγό. Αυτό δεν πρέπει να μας ξενίζει: κατά μερικούς "κοινωνικούς ψυχολόγους" ο σαδομαζοχισμός δεν είναι μόνο "προσωπικό δεδομένο" μερικών ατόμων αλλά και στάση ζωής ενός λαού όταν παρακμάσει, ξεφτίσει και ξεπέσει. Τώρα τι μπορεί να σημαίνει αυτό πρακτικά και εμπράγματα τα χρόνια που έρχονται, ειλικρινά δεν ξέρω. Θα το ανακαλύψουμε αν τα τουρκικά στρατεύματα φθάσουν μέχρι το Σύνταγμα και κάποιοι ξεφωνισμένοι του Κολωνακίου και των Εξαρχείων πάνε να τα υποδεχθούν. Περίεργο που προχθές όταν πέρασε το σκάφος τους από το Σούνιο δεν πήγαν εκεί στην Μακρόνησο να τους κουνάνε σημαιάκια που να γράφουν πάνω «σας αγαπάμε». Μάλλον δεν το ήξεραν.
Μετά την επανάσταση του 1821 ένα μέρος των ελλήνων απόκτησε ανεξάρτητη πολιτεία. Ανεξάρτητη ο λόγος το έχει. Αμέσως μετά έγινε κρατίδιο (Ορίζω το "κρατίδιο" ως εξής: Εκείνο το κράτος που δεν ασκεί επαρκή εποπτεία στην εσωτερική και εξωτερική του ανεξαρτησία, τουτέστιν, δεν είναι εθνικά ανεξάρτητο και η εσωτερική του τάξη καταρρέει – μπορούν μαθητές μαζί με κουκουλοφόρους να κάψουν μια πόλη και η αστυνομία να παίρνει διαταγές να τους κοιτάει κρατώντας ομπρέλες μολότωφ). Σύντομα μετά την ανεξαρτησία παραμέρισαν παραληρηματικούς τύπους όπως ο Μακρυγιάννης (παραληρηματικό κατά τον Κύριο Βερέμη) και μας φόρεσαν ένα ζυγό χειρότερο από τον Οθωμανικό που κρατάει μέχρι τις μέρες μας.
Όμως, οι περισσότερες ελληνικές κοινότητες έμειναν απέναντι, στην Ανατολή. Άλλες έφθαναν μέχρι την Μασσαλία και πολύ περισσότερες στην Βαλκανική ενδοχώρα μέχρι και την Ρωσία. Ανατολικά, πάντως, εκτείνονταν σε όλο το βάθος της Μικράς Ασίας. Για αντικειμενικούς ιστορικούς λόγους επί χιλιάδες χρόνια όπου και να βρίσκονταν ήταν ο ο εμπορικός, πολιτισμικός και κοινωνικός άξονας της ιστορικής αυτής κοιτίδας. Ήταν έθνος. Μεγάλο έθνος το οποίο όπως και πολλά άλλα ανατολικά έθνη κτιζόταν στην διαχρονία όπου και να βρίσκονταν οι άνθρωποί του. Πολιτισμός, γλώσσα, θρησκεία, πόλεμοι, συνάφειες και συγγένειες με όλα τα άλλα έθνη της περιοχής που το δυνάμωναν, ιστορικές μνήμες, κάθε λογής ανθρώπινα επιτεύγματα. Διαβάστε τον Καβάφη και θα τα δείτε όλα ανάγλυφα στον ιστορικοποιητικό του λόγο. Ήταν το μεγάλο αυτό έθνος που αποκορύφωσε τον πολιτισμό και την δημοκρατία στην κλασική εποχή και που η εκρηκτική ανατολική πορεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου το διέσπειρε γόνιμα σε όλη την Ευρασία. Γύρω από αυτό το έθνος (ο συνάδελφός μου Γ. Κοντογιώργης το ονομάζει «ελληνικό κοσμοσύστημα") έγινε ο άξονας της ιστορίας. Δεν είναι δικό μας επίτευγμα (κυρίως δεν είναι των νεοελλήνων και πιο ειδικά των ξεφωνισμένων που παραμιλούν στα καφέ του Κολωνακίου, των Εξαρχείων και του Συντάγματος). Είναι ένα έθνος το οποίο όπως και μερικά άλλα έχουν τόσο βαθιά χαράξει την ιστορική διαδρομή ούτως ώστε ακόμη και αν ανθρωπολογικά εκλείψει δεν θα πάψει να υπάρχει (για να είμαι ακριβής αν κάποιοι σήμερα δεν το διεκδικούσαν η υστεροφημία του θα ήταν καλύτερα). Ακόμη πιο σημαντικό, πώς να ξεχαστεί το Βυζάντιο! Επί μια περίπου χιλιετηρίδα μεγαλούργησε. Αποκορύφωσε για πρώτη και ίσως τελευταία φορά τον πολιτικό πολιτισμό των ανθρώπων. Η Βυζαντινή οικουμένη με την Βασιλεύουσα Πόλη έκτισε το πρώτο και ίσως τελευταίο διεθνές σύστημα. Κατορθώθηκε το ακατόρθωτο: Αυτονομία-ελευθερία στα κοινά και στις πόλεις και ταυτόχρονα οικουμενική δημοκρατία μεταξύ Κοινών, πόλεων, κοινοτήτων και εθνών. Δεν ήταν μόνο το Ελληνικό έθνος. Ήταν και άλλα έθνη. Η Βυζαντινή Οικουμένη επί πολλές εκατονταετίες κατόρθωσε αυτό που δεν είχε κατορθωθεί στην κλασική εποχή. Ένα μεγάλο διεθνές σύστημα γεμάτο πνεύμα, ουσίες, νοήματα και ιεραρχίες ανθρώπινες. Όχι ιεραρχίες θεοκρατικές αλλά ανθρωποκεντρικές και κυρίως εξόχως πνευματικές. Τέτοιες δεν μπορεί να είναι ρατσιστικές. Ρατσιστικές μπορούν να είναι μόνο οι ιδεολογικές. Δεν είναι να απορεί κανείς γιατί η Θεοκρατική Δυτική Ρώμη το μισούσε θανάσιμα και στις αρχές της δεύτερης χιλιετίας φρόντισε να το καταστρέψει με τις σταυροφορίες της. Ούτε είναι να απορεί κανείς γιατί η μετά-Μεσαιωνική Ευρώπη και οι λεγόμενοι "ιστορικοί" της διέγραψαν την Βυζαντινή εποχή ή ταχύρρυθμα το κατέταξαν την Ανατολική Ρώμη στον σκοτεινό Μεσαίωνα. Ούτε η μεσαιωνική ούτε η νεοτερική Δύση αγαπούσε το Βυζάντιο και τον Πολιτισμό του. Ο ιδεολογικός φασισμός τους (μεταφυσικός-θεολογικός και μετά μεταφυσικός-ορθολογιστικός – ο τελευταίος διακλαδώθηκε σε υλιστικό μαρξιστικό και υλιστικό φιλελεύθερο) άλλα καταλάβαινε και άλλα εφάρμοζε: «εθνο»σοβινισμό (φτιάχνω έθνος γρήγορα, με το έτσι θέλω και με «ορθολογιστικούς νόμους»), εθνοκαθάρσεις, αφομοιώσεις, εκτοπισμούς και γενοκτονίες. Πάνω από όλα την μεγαλύτερη καταστροφή όλων των εποχών, την αποικιοκρατία.
Γιατί όμως τα λέω όλα αυτά, τα οποία, κατά τα άλλα, είναι πολύ γνωστά (ή πρέπει να είναι πολύ γνωστά). Τα λέω για να εξηγήσω ότι το κράτος που δημιουργήθηκε μετά το 1821 τάχιστα έγινε κρατίδιο σύμφωνα με τον ορισμό που ήδη κάναμε. Φόρεσε τον ζυγό της ξένης εξάρτησης που κρατάει μέχρι σήμερα. Δυτικόστροφοι μεταπράτες που ποτέ δεν κατάλαβαν καν την δυτικοευρωπαϊκή νεοτερικότητα την πιθήκισαν μιμούμενοι οτιδήποτε δυτικό σε αποδυναμώνει (τελευταία τα αποδομητικά ιστοριογραφικά τους ανέκδοτα). Η Δύση δεν είχε έθνη και με «νόμο» προσπαθούσε να το φτιάξει. Εμείς είχαμε έθνος και αντί να φτιάξουμε τους δικούς μας νόμους φορέσαμε «νόμους» που μέχρι σήμερα δεν ανήκουν σε αυτό το έθνος. Όλοι αυτοί που με εξαρχής με πολύ περιέργεια και απορία τους ακούνε οι έλληνες να αναμασούν μεταπρατικά ξεπερασμένες και ξεπεσμένες δυτικοευρωπαϊκές ιδεολογίες και που ονομάζονται «πνευματικοί άνθρωποι», αυτή την ανάποδη ιδεολογία έχουν (πρώτα εθνοσοβινιστική και στην συνέχεια ο ανάποδος εαυτός οι αποδομητικοί). Ιδεολογίες, αυτό το όπιο των κοινωνιών. Γιατί ιδεολογίες αξίζουν μόνο σε ανθρώπους που δεν έχουν πνεύμα. Όταν ένα έθνος έχει πνεύμα, ουσίες, νοήματα και ιεραρχίες δεν χρειάζονται ιδεολογίες. Την κοινωνική δικαιοσύνη τους την καθορίζουν μόνοι τους και μεταξύ τους, μας είπε ο Αριστοτέλης μας. Άλλη αλήθεια δεν υπάρχει όσοι κι αν σκοτώθηκαν αναζητώντας την. Για όσους ξεστρατίσουν, και πολλοί ξεστράτισαν σε Ανατολή και Δύση, ιδεολογία αξίζει. Παθαίνουν ότι τους αξίζει. Οι Ρώσοι σήμερα το κατάλαβαν και αλλάζουν μουσική, το ίδιο και η γειτονική μας Τουρκία και όσο χαλαρώνουν τα νέο-ιμπεριαλιστικά δεσμά ολοένα και περισσότερα ανατολικά έθνη θα ξαναβρούν τον εαυτό τους και θα μπαίνουν σιγά-σιγά στον σωστό δρόμο της εθνικής διαμόρφωσης που πετάει όλες τις ιδεολογίες στον ιστορικό σκουπιδοτενεκέ. Για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι, λέμε συνοπτικά ότι όλα αυτά τα ιστορικά εγκλήματα στην Δύση οφείλονταν στην αγωνία τους με έθνος με νόμους άνωθεν εμπνευσμένους. Και αφού δεν τα κατάφεραν (γιατί άμα το κάνει τόσο ταχύρρυθμα μόνο ρατσιστικά μπορείς να δεις το έθνος) άρχισαν, τις τελευταίες δεκαετίες, να το αποδομούν. Να κατεδαφίζουν ότι τέλος πάντων φτιάχτηκε με πόνο και αίμα (αυτά διδάσκουν και διδάσκονται οι «κριτικοί κονστουκτιβιστές» στα Βρετανικά και τώρα πυκνά συχνά στα ελληνικά πανεπιστήμια). Τα ύστερα απόνερα των ημέτερων αποδομηστών ιστορικοανεκδοτολόγων απλά τους μιμούνται. Χέρι-χέρι με τον Σόρος και κάποιους περίεργες υπηρεσίες και οργανισμούς συμπράττουν όλοι μαζί για να μας αποδομήσουν και να φέρουν το τέλος των εθνών, το τέλος των πολέμων και το τέλος κάθε ανησυχίας. Είναι και κάτι αριστεροδεξιοφασιστοκεντροσυνασπισμένοσοβιστικοί ιοί που διείσδυσαν ακόμη και σε εφημερίδες. Είναι «προοδευτικοί», λένε, και έχουν παράπονο, γιατί ψέξαμε τους αλήτες που έκαψαν την Αθήνα μας και τις άλλες πόλεις μας. Το φέρουν βαρέως γιατί πρωτοστατήσαμε στην απόσυρση των ανεκδοτολογικών συγγραμμάτων (αλλά ας μην στεναχωριούνται, θα ξαναέλθουν: Ποιος ηγείται του συμβουλίου Παιδείας;)
Επιστρέφουμε λοιπόν στο μεταπρατικό κρατίδιο (όπως το ορίσαμε πιο πάνω) και στις αρχές του αιώνα. Οι πιθηκίζοντας δυτικόστραφα φόρεσαν και περικεφαλαίες που έγραφαν πάνω: «Μεγάλη ιδέα». Πως λέμε "μέσα στο μυαλό μικρών ηγετών μικρών κρατών μπήκαν μεγάλες ιδέες". Το πράγμα είναι απλό: Η Οθωμανική αυτοκρατορία κατέρρεε σιγά-σιγά και το ζήτημα που είχαμε μπροστά μας είναι κατά πόσο υπήρχαν έλληνες ηγέτες να διαχειριστούν τα τεράστια εθνικά αποθέματα που τότε ακόμη υπήρχαν διάσπαρτα στον χώρο της καταρρέουσας Οθωμανικής αυτοκρατορίας, και όχι μόνο. Αυτό με την δική μου γλώσσα ονομάζεται Υψηλή Στρατηγική, αυτοί την έλεγαν «μεγάλη ιδέα». Ίσως εδώ να βρίσκεται και το πρόβλημα, αντί στρατηγικής, φανταχτερές ιδέες ανθρώπων με περικεφαλαία. Υψηλή Στρατηγική όμως σήμαινε να ενωθούν τα νήματα όλων των δυνάμεων της Ανατολής, να είμαστε σε συνεννόηση με όλες τις δυνάμεις της αυτοκρατορίας που κατέρρεε, να διαπραγματευόμαστε ισότιμα με τις αδηφάγες δυτικοευρωπαϊκές αποικιοκρατικές δυνάμεις, να είμαστε καχύποπτοι με τις ιδέες τους, να κάνουμε προσεκτικά βήματα και κυρίως ποτέ να μην υπερεξαπλωθούμε. Ποτέ να μην γίνουμε πιόνια των ηγεμονικών μεταστροφών. Και τα λοιπά και τα λοιπά. Σήμαινε δηλαδή στρατηγική διαχείριση των δυνάμεών μας, υπεύθυνα και σε συνεννόηση με τα έθνη που βρίσκονταν στην περιοχή. Δεν σήμαινε αυτό που κάναμε και που συνοψίζετε: Σπασμωδική και ερασιτεχνική αποβίβαση αγημάτων με μονοσήμαντο τρόπο, μεταπρατικά και για λογαριασμό άλλων. Όχι μόνο αυτό αλλά και με τρόπο που δεν λάμβανε υπόψη τις ανελέητες μεταστροφές των αδηφάγων ηγεμονικών δυνάμεων. Δεν είναι να απορούμε γιατί κυριολεκτικά μας εξόντωσαν. Προκαλέσαμε αντί να χαράξουμε στρατηγική. Αφήσαμε να αναδειχθούν ισλαμικές σοβινιστικές δυνάμεις (οι νεότουρκοι) με τις οποίες στην συνέχεια συγκρουστήκαμε (περιγράφω, βασικά, μια πορεία που αρχίζει από την δεκαετία του 1890 και φθάνει στο τέλος, το 1922). Κοντολογίς, οι ηγέτες του νεοελληνικού κρατιδίου έκαναν ότι λάθος μπορούσε να γίνει για να καταστραφεί ο ελληνισμός της Μικράς Ασίας. Επιβίωσε το κρατίδιό μας και αυξήθηκε ο πληθυσμός του από τους "τους πόντιους" και άλλους που αφού εξωθήθηκαν και "συνωστίστηκαν στις προκυμαίες της Σμύρνης" εισέρρευσαν κατά εκατοντάδες χιλιάδες στο νεοελληνικό κρατίδιο. Έτσι τα καταφέραμε να στήσουμε μηχανισμούς καταστροφής: Αφού εξοντώθηκαν από τους νεότουρκους εκατομμύρια άνθρωποι, στην μια μεριά του Αιγαίου στήθηκε για τα καλά το δυτικόστροφο νεοελληνικό κρατίδιο και από την άλλη το δυτικόστροφο νεοτουρκικό. Το πρώτο μάλλον επιτέλεσε την ιστορική του αποστολή να καταστρέψει το ελληνικό έθνος και κάνοντας παρελάσεις με ξένες σημαίες την δεκαετία του 1930 προετοίμαζε τις επόμενες καταστροφές (βλ. και πιο κάτω). Το δεύτερο, το ατατουρκικό, μιμούμενο την ευρωπαϊκή νεοτερικότητα έφτιαξε νόμους που θα έφτιαχναν δήθεν «έθνος», το νεοτουρκικό. Η συνέχειά του είναι γνωστή. Αφού ακολούθησε δυτικοευρωπαϊκές «εθνο»σοβινιστικές μεθόδους που κάνουν όποιο άλλο έθνος ζει στη Τουρκία να παραμιλάει (ή καλύτερα να μην μιλάει), φθάσαμε στον Ερτογάν και στο σήμερα: Από την μια ο «νόμος-έθνος» είναι βαθειά ριζωμένος εξουσιαστικά (το βαθύ και στρατοκρατούμενο κράτος) και από την άλλη η τουρκική κοινωνία. Ότι και να είναι η σημερινή τουρκική κοινωνία, βεβαίως, οι περισσότεροι λένε: θέλουμε ουσίες, νοήματα και ιεραρχίες και έτσι μόνο μπορούμε να είμαστε έθνος. Η ιστορία συνεχίζεται και όλα είναι πιθανά στο εσωτερικό του μεγάλου καζανιού που λέγεται νεοτουρκικό κράτος.
Στην δυτική πλευρά του Αιγαίου, «εμείς» συνεχίσαμε όχι μόνο να καταπιέζαμε αυτούς που με την αφροσύνη μας διώξαμε από τις πατρογονικές τους εστίες αλλά επιπλέον μαζί με τα ιστοριογραφικά ανέκδοτα που λέμε μέχρι και σήμερα λέγαμε και … ποντιακά ανέκδοτα (στον Καζαντζίδη απαγόρευσαν και τραγούδι γιατί ήταν σε … ξένη γλώσσα). Για να μιλήσουμε λίγο σοβαρά, όμως, αυτό που καταστράφηκε την δεκαετία του 1910 και 1920, εξ αντικειμένου, ήταν ο πολιτισμός και η παρουσία των ελλήνων στο ευρύτερο τόξο της λεγόμενου περιμέτρου της Ευρασίας. Πάει περίπατο η εθνική συνύπαρξη μεγάλων εθνών της Μικράς Ασίας που κρατούσε τρις χιλιετίες και που διατάρασσαν αλλά δεν αναιρούσαν οι ηγεμονικοί οδοστρωτήρες της ιστορίας. Έτσι τα πρατήρια του δυτικοευρωπαϊκού «εθνο»σοβινισμού έγιναν δύο. Μια λεπτομέρεια, βεβαίως, δεν μπορούμε παρά να την αναφέρουμε: Στην κοιτίδα του ελληνικού πολιτισμού από την Μακεδονία μέχρι την Πελοπόννησο που σήμερα ονομάζουμε ελλαδικό κράτος υπήρχαν πολλοί έλληνες με συνείδηση ιστορική και φλόγα ελευθερίας αρκετή για να παλέψουν το 1821 κατά μιας δυναστείας. Έλληνες επίσης συνέχισαν να υπάρχουν στα Βόρεια σύνορα και στην Κύπρο. Ο ιστορικός ρόλος του ελλαδικού κρατιδίου όμως δεν ήταν η διάσωσή τους αλλά η καταστροφή τους. Η ροπή αυτή είναι εγγενές χαρακτηριστικό της μεταπρατικής του υφής (δανείζεται ότι χειρότερο από την Δύση και απορρίπτει ότι καλύτερο, για παράδειγμα τους θεσμούς). Οι εξ Εσπερίας ορμώμενοι ηγέτες διέτρεξαν τον εξής μεγάλο κύκλο. Εκτός από το γεγονός ότι όπως είπαμε προσπάθησαν να επιβάλουν ένα δυτικοευρωπαϊκού τύπου έθνος επί ενός ... υπάρχοντος έθνους, άρχισαν να συγκρούονται μεταξύ τους συμπαρασύροντες και τους άμοιρους υποκείμενους έλληνες που ατύχησαν να τους έχουν ως πολιτική ηγεσία. Οι δύσμοιροι οι έλληνες άλλαξαν πολλά κράτη και ηγεμονικούς οδοστρωτήρες αλλά αυτούς μάλλον δεν θα τους αντέξουν. Κόμματα με ξένες σημαίες, δικτατορίες, εμφύλιοι, ημιδικτατορίες, ξανά δικτατορίες και το 1974 αποκορύφωση ξανά της ανευθυνότητάς τους. Το 1974 οι εγκάθετοι των ξένων των Αθηνών πριν αρχίσουν να αποδομούν και να διαλύουν το νεοελληνικό κρατίδιο επιτέλεσαν ένα ακόμη ιστορικό καθήκον: Να καταστρέψουν το εύρωστο κομμάτι του ελληνισμού, την χώρα του Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Χέρι-χέρι νεοελληνικό κράτος (τι χούντα και παρά-χούντα, η χούντα ήταν η λογική έκβαση αυτού του εξαρτημένου κρατιδίου που σήμερα παράγει «προοδευτικούς» αποδομηστές, τους ίδιους που υποστήριξαν το φασιστικό σχέδιο Αναν) και το Ατατουρκικό κράτος κατέλυσαν την ανεξαρτησία των κυπρίων που κέρδισαν με ένα μεγάλο αγώνα ελευθερίας. Στην συνέχεια τα εις Αθήνας πολιτικά ανθρωπάκια κατά την διάρκεια μιας διαχρονίας τριών δεκαετιών κρύβονταν στους πολιτικούς γυναικονίτες ("η Κύπρος είναι μακριά" και άλλα κουφά και ανείπωτα που κάποτε κάποιος πρέπει να καταγράψει). Βγήκαν από τους γυναικονίτες όταν ξένοι τους πρόσφεραν την ευκαιρία να ξαναστείλουν έλληνες στον Καιάδα. Έτσι, κόβω δρόμο και φτάνω στο σχέδιο Αναν το οποίο κατέγραψε πολλά πράγματα αλλά κυρίως την ηθική και πολιτική ανυπαρξία του νεοελληνικού κράτους. Το γεγονός αυτό αποδεικνύει ότι δεν πέφτω έξω λέγοντας ότι είναι κρατίδιο: Εκατοντάδες "πνευματικοί" ηγέτες και "πολιτικοί" "ηγέτες" στο κρατίδιό μας υπέγραψαν υπέρ του φασισμού που ενσάρκωνε το σχέδιο της πλεκτάνης Αναν. Η διαφορά των ελλήνων υπηρετών των ναζιστών της κατοχής που συνέπραξαν με τον κατακτητή είναι ότι ίσως να φοβήθηκαν. Οι ύστεροι κράχτες ξένων συμφερόντων το έκαναν με την θέλησή τους και με ενθουσιασμό. Πρέπει να υπάρχουν και μερικές διαφορές μεταξύ ιστορικών εποχών, δεν είναι;! Κυρίως οι νοοτροπίες αυτές ωριμάζουν και στην έσχατη λογική τους σημαίνει συλλογική αυτοκτονία που δεν είναι μακριά (τόσο για το κυπριακό όσο και για το ελλαδικό κράτος). Το τουρκόφωνο ανθρωποειδές που τον Ιανουάριο 2009 ομολόγησε στην τουρκική τηλεόραση ότι εκτέλεσε χειροπόδαρα δεμένους είναι γνωστό πρόσωπο και αναφερόταν σε πολύ γνωστά γεγονότα. Εκατοντάδες έλληνες έπεσαν στον υπέρ πάντων αγώνα της ελευθερίας (κύπριοι και ελλαδίτες). Αγωνίστηκαν με νύχια και με δόντια (κυριολεκτικά γιατί τα όπλα μας τα πήραν οι χουνταίοι και στην πορεία της μάχης η προδοσία ήταν συνεχής) αντιστεκόμενοι πρώτα κατά της χούντας (νεοελληνικού κρατιδίου) και μετά κατά του Αττίλα (νεοτουρκικού νεοτερικού «εθνο»κράτους). Την ιστορία που οι συνωστισμένοι στο νεοελληνικό κράτος την ξέχασαν, την ξέρουν πολλοί: Οι εκ Τουρκίας ορμώμενοι βάρβαροι εκτέλεσαν αιχμαλώτους, βίασαν ανυπεράσπιαστες γυναίκες, λεηλάτησαν, εγκλημάτησαν σε όλο το φάσμα των πιθανών εγκλημάτων που αναιρούν τον πολιτισμό των ανθρώπων. Έκτοτε πρέπει να βγάλουμε το καπέλο στους Κύπριους. Κράτησαν το κράτος τους 4 δεκαετίες μέχρι που ο τρίτος Αττίλας εκ Λονδίνου και Αθήνας εκπορευόμενος ξέσπασε και τους καταπλάκωσε (το σχέδιο Αναν). Δεν είναι τυχαίο ότι τα «Αττιλάκια» του Κολωνακίου χάρηκαν όταν για λόγους που θα μάθουμε στο μέλλον (τι δηλαδή λεφτά δόθηκαν πάλι) ηττήθηκε ο ηγέτης του ΟΧΙ και βγήκαν τα αριστερονεοφιλελεύθερα σταλινοδεξιά κατευναστικά όντα που γουλί-γουλί παραδίδουν την Κύπρο στους τουρκοάγγλους (διόλου τυχαία στην Κύπρο συνωστίζονται αυτή την στιγμή τα ιστοριογραφικά απόνερα της Αθήνας για να αποδομήσουν την ελληνική κυπριακή κοινωνία σε συνεργασία με το "προοδευτικο" νέο υπουργό παιδείας: ΧΑΟΣ στην Κύπρο – Χαρά στην Αθήνα).
Μια παρένθεση για τους «ιστορικούς του έθνους»: Όταν τις τελευταίες δεκαετίες στην Εσπερία οι ξεπεσμένοι ιστοριογράφοι της Δύσης άρχισαν να λειτουργούν αποδομητικά («κριτικοί κονστρουκτιβιστές»), φυσιολογικά τα νεοελληνικά απόνερά τους πιθηκίζουν κάνοντας το ίδιο. Τώρα θα πρέπει να αποδομήσουν το νεοτερικό "έθνος" τους. Επειδή όμως τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει αλλά μόνο πραγματικό έθνος που βρίσκεται στα θεμέλια όλων των κρατικών δομών εδώ και χιλιετίες, αναμενόμενα εκστρατεύουν για να το εκθεμελιώσουν. Είναι οι Σόροι, σοράκια και κοράκια ....
Για να κλείσω αυτή την ιστορική περιδιολόγηση, τονίζω τα εξής: Να αφήσουν τις υποκρισίες οι Φαρισαίοι και να μην έχουν κενά μνήμης. Δεν ξεχνάμε το «σύστημα» που την περίοδο 2001-2004 στήριξε το φασιστικό σχέδιο Αναν και που ασχημόνησε πάνω στην λογική μας. Δεν θα ξεχάσουμε τα βιβλία και άρθρα που μόνο για τα σκουπίδια έκαναν και που δικαιολογούσαν την τουρκική παρουσία με το φαρισαϊκό: πρέπει να συμβιβαστούμε επειδή "και εμείς φταίγαμε το 1974"! (sic). Δεν θα ξεχάσουμε την πελώρια διαστρέβλωση των ιστορικών γεγονότων για την περίοδο 1955-1964 όταν επιχειρήθηκε ενορχηστρωμένα να επιβληθεί το σχέδιο Αναν! Δεν θα ξεχάσουμε τις γιγαντιαίες εκστρατείες πειθούς, τις λογοκρισίες κτλ κτλ που γενικευμένα και εργολαβικά σκοπό είχαν να παραδώσουν στον τουρκοαγγλικό ιμπεριαλισμό την Κύπρο αφού προηγουμένως θα εξόντωναν όσους κύπριους αντιστέκονται ακόμη στην Κύπρο! Να ανησυχούν κάποιοι γιατί scripta manent και η συγγραφική εκδίκηση σερβίρεται κρύα...
Για να τελειώσω όμως εδώ έχουμε μια πιθανή σημαντική αλλαγή που είδη υπαινίχθηκα πιο πάνω. Αναγκαστικά μιλώντας πρόχειρα και σχηματικά λέμε μόνο τα εξής: Ενδέχεται το νεοτερικό κράτος του Ατατούρκ να αντικαθίσταται σταδιακά από ένα νέο κοινωνικοπολιτικό σύστημα με ουσίες, νοήματα, βάθος και ιεραρχίες (ενδέχεται δηλαδή το βαθύ Ατατουρκικό κράτος να συγχωνευτεί, μεταλλαχθεί και ενσωματωθεί στην νέα τάση που αναπτύσσεται). Θα είναι τόσο δημοκρατικό όσο και ηγεμονικό. Όπως κάθε άλλο νεο-ηγεμονικό κράτος από τα πολλά που υπάρχουν σήμερα θα είναι εξαιρετικά επικίνδυνο για όσους το κατευνάζουν και δεν το αποτρέπουν. Εμείς δεν λέμε τι είναι καλό ή κακό για τον σημερινό τουρκικό λαό γιατί αυτό είναι υπόθεση εσωτερική των Τούρκων. Ούτε επίσης θα πούμε ασυναρτησίες του τύπου "οι δημοκρατίες δεν πολεμούν" που προπαγάνδιζαν κάποιοι για να δικαιολογήσουν τον κατευνασμό της Ελλάδας. Θα πούμε ότι σίγουρα ένα τέτοιο ηγεμονικό κράτος θα κάνει την Τουρκία ένα από τα ισχυρότερα έθνη-κράτη της Ευρασίας. Σόροι, σοράκια και κοράκια των διεθνικών υπογείων, για παράδειγμα, δεν θα έχουν πέραση στην αντίπερα όχθη του Αιγαίου. Θα είναι ότι πλησιέστερο στο έθνος θα μπορούσε να έχει ένας λαός που του επιβλήθηκε μια δυτικοευρωπαϊκή εθνική αντίληψη η οποία οδήγησε τους Ατατουρκικούς σε μύρια εγκλήματα. Ούτε ασφαλώς είμαστε σίγουροι, όπως ήδη υπαινιχθήκαμε, πως θα εξελιχθεί αυτή η υπόθεση. Ένα μόνο "φοβούμαι". Ότι αν αυτό το εγχείρημα ανόρθωσης ενός σοβαρού εθνικού κράτους επιτύχει -το ίδιο γίνεται παράλληλα και σε πολλές άλλες περιφέρειες τώρα που ο δυτικό και ανατολικός υλισμός καταρρέει συνάμα και η νεοιμπεριαλιστική καταστολή που συντηρούσαν μετά την πτώση της αποικιοκρατίας - τότε ίσως οι παντελώς πλέον αποδομημένοι πολίτες του εξαρτώμενου και γι’ αυτό συρρικνωμένου κρατιδίου μας θα προτιμήσουν να ενταχθούν πλήρως στο «γειτονικό νέο-οθωμανικό κράτος». Έτσι θα τελειώσει και η περιπέτεια εκτέλεσης του ελληνικού έθνους που άρχισε λίγο μετά την επανάσταση όταν στην εξουσία εγκαταστάθηκαν κάποιοι που έκτοτε αυτοί και τα εγγόνια τους (και μερικοί "πόντιοι" που προσχώρησαν σ' αυτούς δουλικά) περιφέρονται μεταξύ Συντάγματος, Κολωνακίου και Εξαρχείων εξυπηρετώντας τις επιθυμίες των πρεσβευτών που παροικούν στην περιοχή.
Εν τέλει πρέπει να ξέρουμε τι μας συμβαίνει: Πλησιάζει το τέλος του εξαρτημένου κρατιδίου. Εν δυνάμει μερικοί μπορεί να αποφασίσουν να προσχωρήσουν στο νεο-οθωμαντικό κράτος. Μερικοί άλλοι ίσως σκεφτούν να γίνουν Μακεδόνες (ξέρετε ποιους εννοώ, είναι αυτοί στην "Βόρεια Μακεδονία" που αργά ή γρήγορα θα (τους) δυναμώσουν και θα κατέβουν στην "Νότια Μακεδονία" μέχρι και στην "Μακεδονία του Αιγαίου"). Μερικοί άλλοι που θα απομείνουν θα είναι μειονότητα μόνο και θα αποφασίσουν πλειοψηφικά να προσχωρήσουν στην επερχόμενη Μεγάλη Αλβανία. Τουλάχιστον έχουμε ένα ευαγές ίδρυμα εδώ στην Ελλάδα που αφού απέκτησε πείρα σε προτάσεις πολιτικής και που πέρυσι έκανε μια θαυμαστή μελέτη για τα Μοναστήρια του Κοσσόβου (περιέργως λίγο πριν ανακηρυχθεί "ανεξάρτητο"). Αν όλα τα πιο πάνω τα οποία αστεία που "χαλαρά και επίκαιρα" έγραψα αποδειχθούν πως δεν είναι και τόσο αστεία, το εν λόγω ευαγές ίδρυμα θα πρέπει λογικά να το έχει προβλέψει και να ετοιμάζει μελέτη για την προστασία των ελληνικών μοναστηριών. Υστερόγραφο: Λες κάτι να ήξερε ο Εφραίμ και να προετοιμάζεται πάση θυσία. ... Αλλά καλά κάνω να σταματήσω εδώ, αρκετά αστεία για παιδιά έγραψα σήμερα.