Μεταίχμιο μεταξύ 2007 και 2008 - ακάθεκτη διολίσθηση προς τις συμπληγάδες

Παναγιώτης Ήφαιστος

Ο χρόνος κλείνει. Θα ήταν δονκιχωτικό να γίνει "απολογισμός" ενός ολόκληρου έτους σε μια παράγραφο. Μερικά στοιχεία και ιδιαίτερα όσα αναφέρονται στο σχόλιο της 28ης Δεκεμβρίου 2007 ενδεχομένως να ενέχουν βαθύτατες προεκτάσεις. Διαβάζοντας τον τύπο των τελευταίων ημερών βλέπω ότι πολλοί άλλοι ευλόγως διερωτώνται: Τι μπορεί να σημαίνει η μη ακύρωση (μέχρι στιγμής) του ταξιδιού του πρωθυπουργού στην Άγκυρα; Πως είναι δυνατό να σε βρίζουν, να σε απειλούν, να κάνουν διάβημα ότι παραβίασες τα ... δικά σου χωρικά ύδατα, να σου ζητούν και τα ρέστα, και να μην υπάρχει οτιδήποτε σημαντικό να συζητηθεί, αλλά εν τούτοις ο πρωθυπουργός να μην ακυρώνει την επίσκεψη; Στην διπλωματική πρακτική και με τέτοιο ιστορικό σχέσεων μια τέτοια επίσκεψη γίνεται για ένα μόνο λόγο: Να επικυρωθεί μια αλλαγή σχέσεων μετά από μεγάλες συμφωνίες που διανοίγουν μια νέα ιστορική φάση στις διμερείς σχέσεις. Μήπως, ευλόγως διερωτώνται κάποιοι, δεν είμαστε πλέον ανεξάρτητο κράτος και δεν το γνωρίζουμε; Δεν θα σταθώ όμως σε αυτά, δηλαδή στην πορεία της εθνικής στρατηγικής που ολοφάνερα διολισθαίνει σε απροσπέραστες συμπληγάδες. Θα αναφέρω μόνο δύο στοιχεία της νεοελληνικής πραγματικότητας τα οποία κάθε νεοέλληνας παρατηρεί (με τα δορυφορικά και το διαδίκτυο όπου και να βρίσκεται στον πλανήτη). Αυτά που βλέπουμε και ακούμε γύρω από την αυτοκτονία του ΓΓ του υπουργείου πολιτισμού επιβεβαιώνουν τους χειρότερους εφιάλτες κάθε ορθολογιστική πολίτη της Ελλάδας αλλά και κάθε Έλληνα που εξαρτάται από το νεοελληνικό κράτος.

Στην μια πλευρά του παραταξιακού φάσματος βρίσκεται ένα κόμμα που στο παρελθόν ψηφίστηκε από πολλούς έλληνες κυρίως επειδή ο πρώην ιδρυτής και αρχηγός του τάχθηκε και πάλεψε (φαινομενικά τουλάχιστον, για όσους προτάξουν εύλογες αντιρρήσεις) υπέρ της ιδέας της εθνικής ανεξαρτησίας. Τον διαδέχθηκε ένα σύστημα φορέων ιδεολογημάτων και θεωρημάτων, οι φορείς του οποίου ότι και να λένε ή να πράττουν φανερώνεται πως δεν μπορεί πλέον να διακυβερνήσει μια σύγχρονη χώρα της οποίας κύριος σκοπός της κυβερνήσεώς της πρέπει η στήριξη της εθνικής ανεξαρτησίας. Ως ζήτημα αρχής, αυτό θα ίσχυε σε κάθε χώρα: Ύπαρξη πολιτικών ηγετών που δεν είναι δυνατά και αταλάντευτα δεσμευμένοι στην ιδέα της εθνικής ανεξαρτησίας αποτελούν πολιτικό παράδοξο. Κανένας πολιτικά συνειδητοποιημένος έλληνας δεν θα μπορούσε να ψηφίσει σήμερα ένα κομματικό σχηματισμό που δεν δεσμεύεται ξεκάθαρα και αιτιολογημένα στον σκοπό των εθνικών συμφερόντων που στηρίζουν την εθνική ανεξαρτησία (για την τελευταία ανάλυσή μου που εντάσσω αυτή την προβληματική σε θεωρητικό πλαίσιο κλικ εδώ).

Στην άλλη πλευρά του πολιτικού φάσματος, το κόμμα της αστικής παράταξης που ασθμαίνοντας και χωρίς αντίπαλο κυβερνά με πλειοψηφία δύο μόνο βουλευτών, παραπαίει, τρικλίζει και αργοπεθαίνει. Όχι για τους λόγους που πολλοί πιστεύουν και όχι για τις ατυχίες και αστοχίες, λάθη και παραλήψεις της τραγικής υπόθεσης απόπειρας αυτοκτονίας του φίλου του πρωθυπουργού και πρώην ΓΓ του Υπουργείου Πολιτισμού. Η ανεξέλεγκτη πτώση οφείλεται στην αμέλεια του πρωθυπουργού να σκεφτεί και να κατανοήσει ότι αυτός και πολλά υπουργεία (ακόμη και το Υπουργείο Άμυνας) δεν μπορεί να περιβάλλεται από στελέχη του ευαγούς ιδρύματος που ενσαρκώνει την ξένη εξάρτηση. Γιατί; Επειδή, κανονικά, οι ηγέτες μιας χώρας διακηρύττουν τους στρατηγικούς προσανατολισμούς της χώρας και τις κοσμοθεωρίες που τους διέπουν για να τύχουν επικύρωση από τους μηχανισμούς άσκησης λαϊκής κυριαρχίας. Αυτή είναι η ουσία του Πολιτικού γεγονότος και το καθοριστικό χαρακτηριστικό μιας ανεξάρτητης χώρας. Όταν δεν συμβαίνει αυτό, υπάρχει πολιτικός ανορθολογισμός και η ανεξαρτησία είναι μόνο ονομαστική. Μια τέτοια κατάσταση συμβολίζεται με την δικτύωση εξωπολιτικών ιδρυμάτων "προτάσεων πολιτικής" που αν και τα στελέχη τους στερούνται λαϊκής εντολής ασκούν εν τούτοις τεράστια επιρροή στον προσδιορισμό και την λήψη αποφάσεων. Το επιτυγχάνουν, συνήθως, μεταξύ άλλων, με το να μεταμφιέζουν επιστημονικά την προπαγάνδα τους, με το να προετοιμάζουν συστηματικά την κοινή γνώμη για να χωρέσει ιδεολογικά στα καλούπια ξένων συμφερόντων, με το να διασυνδέονται χρηματοδοτικά ή άλλως πως με ισχυρά ξένα κέντρα αποφάσεων τα συμφέροντα των οποίων αποτελούν φάρο αναλυτικών προσανατολισμών, με το να διεισδύουν στα πανεπιστήμια όπου γαλουχούνται με εξωπολιτικές τσαρλατανιές χιλιάδες νέα βλαστάρια της κοινωνίας, με το να διεισδύουν σε κρατικούς θεσμούς που παραδοσιακά ελέγχονται από μόνιμους κρατικούς λειτουργούς και με το να μεθοδεύουν έλεγχο επιφυλλίδων και άλλων μέσων ενημέρωσης. Ιδιαίτερα όταν ένας τέτοιος ιστός αράχνης ελέγχεται από ξένα κέντρα, εξωπολιτικούς διεθνικούς δρώντες ή ακόμη και κερδοσκόπους απατεώνες της διεθνοπολιτικής αλητείας, η εθνική ανεξαρτησία μιας χώρας ουσιαστικά καταργείται. Ο ιστός της εξαρτησιακής αράχνης απλώνεται σε όλα τα επίπεδα. Το πρωθυπουργικό περιβάλλον, το υπουργείο εξωτερικών, το Υπουργείο Άμυνας, τα πανεπιστήμια, τον δημοσιογραφικό χώρο, τις βιβλιοκριτικές, τους εκδοτικούς οίκους, τους μη κυβερνητικούς οργανισμούς, το Υπουργείο Παιδείας και τα λοιπά και τα λοιπά. Στην στρατηγική των ΗΠΑ, αυτοί είναι και οι στόχοι της στρατηγικής μαλακής ισχύος που αναλύσαμε σε άλλη περίπτωση.

Ασφαλώς, αν δεν παραβιάζονται οι νόμοι, δικαίωμα του καθενός είναι να λέει ότι θέλει, όποτε θέλει και όπως θέλει. Δικαίωμα δικό μας είναι, επίσης, να λέμε ότι κανείς για να λειτουργεί διανεμητικά απαιτείται να ζητά προηγουμένως την λαϊκή κυριαρχία, διαφορετικά αποτελεί πολιτική ανωμαλία. Δικαίωμά μας επίσης είναι να πούμε κάτι που ξέρουμε πολύ καλά. Ότι δηλαδή σε ένα κράτος όταν σαράκια ξένης εξάρτησης και κοσμοθεωρητικής αποδόμησης του τρώνε τα σωθικά κάποια στιγμή και χωρίς πολλοί να το αναμένουν είτε διαλύεται πλήρως είτε επέρχονται σοβαρές ζημιές. Η αποσύνθεση, ιδιαίτερα όσον αφορά την διπλωματική ισχύ της χώρας, επέρχεται χωρίς κάποιο μεμονωμένο άτομο να μπορεί να το ελέγξει ή ακόμη και να το προβλέψει. Δικαίωμά μας είναι επίσης να διερωτηθούμε κατά πόσο ένα οποιοδήποτε κράτος μπορεί να επιβιώσει αλώβητο εάν και όταν κυρίαρχοι δρώντες σε ένα τέτοιο ιστό αράχνης είναι πρώην αξιωματούχοι ηγεμονικών δυνάμεων. Κανείς βεβαίως είναι ελεύθερος να φορέσει τα γαλόνια ακόμη και αξιωματούχου του αμερικανικού Πενταγώνου και να έλθει να συνομιλήσει μαζί μας ανοικτά και τίμια. Πρόβλημα υπάρχει όταν έρχεται ... μεταμφιεσμένος με (εξω)πολιτικά ενδύματα για να ελέγξει τον προαναφερθέν ιστό της αράχνης και να περιστείλει ή και καταστείλει τα συμφέροντα μιας χώρας στις εφήμερες ανάγκες της στρατηγικής μιας άλλης χώρας. Σε οποιαδήποτε χώρα και αν συμβαίνουν, τέτοια φαινόμενα ενσαρκώνουν την πολιτική ανωμαλία στο ανώτατο στάδιό της. Διερωτώμαι, επίσης: Τι πολιτικό ή ηθικό δικαίωμα έχει ένας πολιτικά μεταμφιεσμένος (πρώην) αξιωματούχος μιας ηγεμονικής δύναμης να επιστρατεύει τον Κώστα, τον Τάκη ή τον Δημήτρη (ή τον Μεχμέτ, τον Ιβάν ή τον Σμιθ, για να τονίσουμε ότι φαινόμενα "μαλακής ισχύος" παρατηρούνται σε όλα τα κράτη), να τους μεταμφιέζει ακαδημαϊκά ή να τους εξαποστέλλει στα μέσα ενημέρωσης και να τους μετατρέπει σε θλιβερά παπαγαλάκια μαλακής ισχύος άνομων και καταχρηστικών συμφερόντων! Τι πραγματικά κερδίζει από όλες αυτές τις επιστημονικές αθλιότητες και τι ψυχή θα παραδώσει στον Ύψιστο (είτε Υπάρχει είτε δεν υπάρχει, σημασία έχει ότι τελικά όλοι μας πορευόμαστε Εκείθεν. Εκεί όπου πάρα πολλοί άνθρωποι υποθέτουν ως βρίσκεται ο Ύψιστος. Αυτό το ηθικό, πνευματικό και ταυτόχρονα φιλοσοφικό ζήτημα, έστω και αν εδώ το θίγω με συντομία και προχειρότητα, αφορά εν τούτοις βαθύτατα φιλοσοφικά ερωτήματα για τον επίγειο βίο. Ο ενάρετος πολίτης του Αριστοτέλη ήταν πολιτικό και όχι εξωπολιτικό ζώο και οπωσδήποτε όχι "άτομο" αλλά "πρόσωπο". Ένα από τα μεγάλα προβλήματα των σύγχρονων κοινωνιών είναι ακριβώς ο συνδετικός κρίκος μεταξύ του πολίτη και του κοινωνικοπολιτικού συστήματος. Ιδιαίτερα σε κράτη που παραπαίουν, τρικλίζουν και εξαρτώνται από θύραθεν δυνάμεις, τα προαναφερθέντα αποκτούν ιδιαίτερη σημασία. Όπως όλα δείχνουν το 2008 θα είναι σημαντική χρονιά. Θα μάθουμε μέχρι που οδηγεί ο κατήφορος. Πολλές υπάρξεις είναι δύσκολο ή αδύνατο να βρουν θέση σε οποιαδήποτε από τις περίφημες αριστοτελικές κατηγορίες του ενάρετου πολίτη. Σε περιπτώσεις προϊούσας συνειδησιακής αποκτήνωσης, βεβαίως, ουδόλως ενδιαφέρει τον δράστη κάτι τέτοιο. Η φιλοσοφία ζωής του γνωστού γάλλου μαρκήσιου, είναι αυτό που τους εκφράζει.


Σχόλιο 28.12.2007 - Κατευνασμός και ελληνική εθνική στρατηγική

Αν και εδώ δεν είναι ο χώρος για να αναλύσω εκτενώς ζητήματα ελληνικής εθνικής στρατηγικής, μερικές εν τούτοις επισημάνσεις μπορούν να φωτίσουν τα αίτια της κλιμάκωσης των τουρκικών προκλήσεων και αναθεωρητικών απειλών. Κάθε καλός διεθνολόγος γνωρίζει πως στις διακρατικές σχέσεις ο κατευνασμός σημαίνει είτε διολίσθηση σε πόλεμο με όρους του αντιπάλου είτε σημαντική ήττα χωρίς πόλεμο. Τα δέκα τελευταία χρόνια η ελληνική διπλωματία δέχτηκε ισχυρά πλήγματα γιατί ιδεολογήματα και τα συνοδευτικά τους ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένα θεωρήματα - που θίγονται σε άλλα εκτενέστερα κείμενα και που θα τύχουν εκτενέστερης διερεύνησης μελλοντικά - προκάλεσαν ποταμούς πολιτικού ανορθολογισμού στον ελληνικό πολιτικό σύστημα. Τα Ίμια δεν ήταν παρά μόνο η αρχή. Ακολούθησαν πολλά άλλα με κορύφωση της πλεκτάνης Αναν, την δυστυχέστερη ίσως στιγμή της ελληνικής διπλωματίας μετά το 1922. Εκτίμησή μου είναι ότι η ελληνική εξωτερική πολιτική λόγω τροχιοδρόμησής της σε πλήρη ανορθολογισμό τα δέκα τελευταία χρόνια οδηγείται προς μοιραίες κατευθύνσεις. Ίσως κανείς να μη αξίζει πλέον να ασχολείται:

1) Οδηγούμαστε προς ένα πολύ δυσκολότερο διεθνές σύστημα (ενώ εγκάθετοι και ή τσαρλατάνοι έπεισαν τους πολιτικούς μας πως οδεύουμε σε ανθόσπαρτους δρόμους).

2) Όλα τα διπλωματικά μας αυγά στηρίζονται στην διάτρητη προπαγανδιστική θέση πως "οι δημοκρατίες δεν πολεμούν" (την στιγμή που όλοι γνωρίζουν πως κράτη με δημοκρατικά καθεστώτα επιτίθενται, πολεμούν και εγκληματούν).

3) Επενδύσαμε όχι σε μια συμμετοχή στην ΕΕ όπου θα διεκδικούσαμε και θα παλεύαμε για τα εθνικά μας συμφέροντα αλλά όπου θα αναμέναμε μια μεταφυσικά προσδιορισμένη Πολιτική Ένωση (διαθέτω μερικά κιβώτια άρθρων δικών μου και άλλων που δείχνουν πως κάποιοι αποπροσανατόλισαν σκοπίμως την ελληνική διπλωματία γιατί κανείς μορφωμένος άνθρωπος δεν μπορεί να αγνοεί πως το ζήτημα της πολιτικής ένωσης έχει από καιρό τελειώσει).

4) Νεφελοβατούσαμε για ανθόσπαρτες "βαλκανικές γειτονιές" (την στιγμή που έπρεπε να γνωρίζουμε πως τα Βαλκάνια μετατρέπονται ολοένα και περισσότερο σε δοκιμαστικό πεδίο ηγεμονικών ανταγωνισμών).

5) Αφήσαμε την ευκαιρία διαπραγματεύσεων με την Τουρκία και εξεύρεσης μιας βιώσιμης ισορροπίας συμφερόντων όταν η Κύπρος μπήκε στην ΕΕ το 2003-4 και οικειοθελώς μπλεχτήκαμε στην πλεκτάνη Αναν (οι ίδιοι προαναφερθέντες εγκάθετοι των πιο σκοτεινών δυνάμεων των κυβερνήσεων των δυτικών ηγεμονικών κρατών και ή τσαρλατάνοι κατέβαλαν μεγάλες προσπάθειες να μας πείσουν πως η Κύπρος έπρεπε να προηγηθεί της Βοσνίας ως πρωτοπόρος κοινωνία της ... μεταεθνικής εποχής).

6) Ο κατευνασμός της Τουρκίας δεν περιορίστηκε σε τσιφτετέλι και κουμπαριές αλλά επεκτάθηκε στον ιστοριογραφικό χώρο όταν κάποιοι δικτυωμένοι με διεθνικούς εξωπολιτικούς κύκλους επιχείρησαν την χαριστική βολή, δηλαδή την ηθική απονεύρωση των νεαρών βλασταριών που φοιτούν στα δημοτικά (ευτυχώς η κοινωνία το κατάλαβε και αντέδρασε)...

7) Ενώ όλοι (ακόμη και οι χώρες προέλευσης) καταβάλλουν τιτάνιες προσπάθειες να ελέγξουν την λαθρομετανάστευση που ιδιαίτερα με τους ανεξέλεγκτους ρυθμούς που παίρνει σήμερα αυτό το φαινόμενο παγκοσμίως εξ αντικειμένου αποσταθεροποιεί τις κοινωνίες, στην Ελλάδα, με σαφέστατη για οποιαδήποτε νοήμονα ιδεολογική προαίρεση, η λαθρομετανάστευση ευνοήθηκε για να προκληθεί μια τεχνητή και επίπλαστη πολυπολιτισμικότητα με πολιτειακές πλέον διαστάσεις (ο καθείς αντιλαμβάνεται ότι είναι ένα πράγμα η φυσιολογική ιστορική πολυπολιτισμικότητα όλων των κοινωνιών και άλλο η επιβολή επίπλαστων καταστάσεων που οδηγούν σε πολιτειακές διαιρέσεις, αποσυνθέσεις, διχοτομήσεις και αποσχίσεις).

Για το τελευταίο, ισχύει ίσως η θέση του πλέον διακεκριμένου αμερικανού πολιτικού φιλοσόφου όταν έγραψε (John Rawls, Το δίκαιo των λαών - Εκδόσεις Ποιότητα σ. 25): Καθείς σε μια χώρα πρέπει να αντιληφθεί "ότι δεν μπορεί να επανορθώσει, αν από παράλειψη καθηκόντων του μειωθεί αριθμητικά ο λαός ή αν δεν ενδιαφερθεί για τα εδάφη του που χάθηκαν είτε λόγω πολέμου είτε λόγω μετανάστευσης στα εδάφη ενός άλλου λαού χωρίς την συγκατάθεσή του".

Για να είμαι τελείως ειλικρινής, στην βάση των πιο πάνω εκτιμήσεων το ενδιαφέρον μου για την ελληνική διπλωματία είναι πλέον αμιγώς επιστημονικού-ακαδημαϊκού ενδιαφέροντος. Είναι τόσο ευδιάκριτος ο κατήφορος που αναστροφή των ισχυρών δυνάμεων που οδηγούν προς το τέλμα είναι πλέον έργο και υποχρέωση της ελληνικής κοινωνίας και όχι κάποιου ακαδημαϊκού ή μεμονωμένου πολίτη. Απλά, από την σκοπιά του παρατηρητή των διπλωματικών δρώμενων στην περιοχή μας και του αναλυτή της διπλωματίας της Ελλάδας και άλλων ευρωπαϊκών κρατών, σημειώνω τα εξής:

1) Πριν μερικές εβδομάδες ο τούρκος υπουργός εξωτερικών ασχημονούσε στην βόρειο Ελλάδα συνοδευόμενος από δεκάδες αξιωματούχους και συμπεριφερόμενος ωσάν να βρίσκεται σε τουρκική επαρχία.

2) Πριν μερικές μέρες ο τούρκος Πρωθυπουργός επισκεπτόμενος τα Σκόπια, μας επιτίμησε σχεδόν απαιτώντας να αναγνωρίσουμε-αποδεχτούμε τις αλυτρωτικές αξιώσεις του παραπαίοντος αναθεωρητικού κρατιδίου. Ο τούρκος Πρωθυπουργός μιλά στους έλληνες ως νέος σουλτάνος προς υπηκόους.

3) Οι παραβιάσεις στο Αιγαίο τις τελευταίες μέρες εντάθηκαν και οξύνθηκαν.

4) Σήμερα ακούμε για διάβημα της Άγκυρας γιατί παραβιάστηκαν τα χωρικά της ύδατα στα ... Ίμια. Με φόντο αυτά και πολλά άλλα ο Πρωθυπουργός ακόμη δεν ανέβαλε το ταξίδι του στην Άγκυρα που προγραμματίστηκε για τον επόμενο Φεβρουάριο. Περίεργο γιατί υπό τις περιστάσεις κάτι τέτοιο είναι σχεδόν αυτονόητο για κάθε σοβαρό κράτος και δεδομένο για κάθε σοβαρό πολιτικό. Υπό τις περιστάσεις νόημα έχουν τέτοια ταξίδια μόνο αν έχουμε παλινόρθωση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και οι έλληνες προεστοί και δήμαρχοι επισκέπτονται τον Σουλτάνο να του υποβάλουν τα σέβη τους, να του πάρουν δώρα και να δηλώσουν την υποταγή τους.

Ας περιμένουμε...


Σχετική αναφορά από τον Νεοκλή Σαρρή στους απόηχους της επίσκεψης του Έλληνα Πρωθυπουργού στην Τουρκία στο video: Τομές 29.1.08 4/5